Στέκομαι στη μέση του δρόμου,
κοιτάζοντας φανάρια που παίζουν εμπρός μου…
Θυμάμαι τότε που ήμουνα μικρο παιδί,
κάποιος με πλησίασε κ είπε πόσο απλή είναι η ζωή…
Με έλουσε με χρυσαφένια σκόνη και το σώμα μου έπαψε να κρυώνει…
Τώρα ξανά εδώ ανοίγω τα μάτια,
στα χέρια μου κρατώ τη ζωή και γίνεται κομμάτια …
Μπήγω στην σάρκα μία δόση ευτυχίας
αυτή είναι η μόνη εξουσία …
Τρέχει στις φλέβες γεμίζει τα άκρα,
μέχρι αύριο το τέλος θα ρθει μία για πάντα.
Scattered Pages 