Η Βαλέρια διάβασε το λάθος αστέρι του Τζόν Γκρίν.

Όταν η Χέιζελ συναντά τον Ογκάστους, ανακαλύπτει στο πρόσωπό του ένα αδελφό πνεύμα και μαζί του θα μοιραστεί τους φόβους, τα άγχη, τους προβληματισμούς της, αλλά και μια αγάπη που αγγίζει τις πιο μύχιες γωνιές της ψυχής τους.
Οι δυο τους με ανατρεπτική αίσθηση του χιούμορ και ωμή ειλικρίνεια θα προσπαθήσουν να αναζητήσουν από κοινού προσωπικές απαντήσεις σε καθολικά ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης…

Με μια γραφή που ξεχειλίζει από συναίσθημααλλά και χιούμορ σε τέλεια αναλογία, ο Τζον Γκριν δημιουργεί ένα μυθιστόρημα γεμάτο συγκινήσεις.
Μια ιστορία σκληρή αλλά και τόσο τρυφερή, όπως είναι και η ίδια η ζωή.

Κριτική ή αλλιώς προσωπική άποψη

Είμαι φαν της εφηβικής λογοτεχνίας – τη λατρεύω. Από τα 13 μου που έπαψα να ψάχνομαι στο παιδικό τμήμα της βιβλιοθήκης και μου τράβηξαν το ενδιαφέρον αλλά ήδη, ερωτεύτηκα τα βιβλία και τους συγγραφείς που ασχολούνταν με τα εφηβικά προβλήματα που ας μη γελιόμαστε, κυρίως αφορούσαν χτυποκάρδια.

Το Λάθος Αστέρι έχει από όλα – όλα όσα θα μπορούσαν να ενδιαφέρουν έναν έφηβο ή μια έφηβη. Τότε θυμάμαι έκανα παρέα με άλλα παιδιά βιβλιοφάγους και τότε – πρέπει να ήμουν 15 με 16 – ήρθε στη χώρα μας μεταξύ των βιβλιόφιλων η ‘μόδα’ του Τζον Γκριν. Όλοι μου λέγανε με μια φωνή να διαβάσω το Λάθος Αστέρι και επί ευκαιρίας μου είπανε να προμηθευτώ με καμιά κούτα χαρτομάντιλα, ξέρετε, για κάθε ενδεχόμενο. Αν και δεν κάνω πια παρέα με εκείνα τα παιδιά, θα τους είμαι για πάντα ευγνώμων που μου γνώρισαν τη κουλτούρα Τζον Γκριν.

Το Λάθος Αστέρι είναι μια δυνατή αναφορά στον κόσμο των παιδιών και εφήβων που πάσχουν από σοβαρές ασθένειες. Μπαίνουμε στον κόσμο αυτόν και μετά ανοίγεται μπροστά μας ένα μεγαλείο ψυχής.

Η ιστορία της Χειζελ και του Γκας μας ματώνει την ψυχή αν και πιστεύω πως είναι ένα υπέροχο έργο τέχνης που υμνεί τη ζωή. Έχω ακούσει πολλές γνώμες σχετικά με το συγκεκριμένο βιβλίο. Κάποιοι ισχυρίζονται πως τους φαίνεται κάπως ψεύτικο οι χαρακτήρες που είναι μόλις 17 χρόνων να εκφράζονται και να μιλάνε με τον τρόπο που περιγράφει ο Τζον Γκριν. Ωστόσο όσο και αν δε το θέλουμε, πρέπει να παραδεχτούμε πως ανάμεσά μας υπάρχουν πλάσματα που σκέφτονται εντελώς διαφορετικά και θα ήταν εγωιστικό να πιστεύουμε πως όλοι σε τέτοια ηλικία έχουν έλλειψη ωριμότητας και πως ζουν σε ένα κόσμο ρηχό και βαρετό.

Θαύμασα τον Τζον Γκριν σα συγγραφέα πάνω από όλα. Μου έκανε εντύπωση πως ενώ γράφει τόσο απλά σε καταφέρνει. Σε κάνει να ανυπομονείς για την επόμενη σελίδα. Σε κάνει να πονάς και να χαίρεσαι με τους ήρωες του. Γιατί είναι δύσκολο να το κάνει κανείς αυτό.

Επίσης θα ήθελα να προσθέσω ένα σχόλιο σχετικά με την ταινία που βασίστηκε στο βιβλίο. Αν και τις περισσότερες φορές προτιμώ τα βιβλία εδώ δεν ήξερα τι ήταν καλύτερο. Έγινε πολύ πιστή μεταφορά κάτι που εκτίμησα απίστευτα.

Α και ξέχασα να το πω. Τελικά εκείνο το κουτί με τα χαρτομάντιλα, το χρειάστηκα και με το παραπάνω…