Συνεχίζοντας το ελάχιστο αφιέρωμα στην πολύ δημοφιλή συγγραφέα Kristin Hannah φτάνουμε και στο σπουδαίο της βιβλίο το οποίο εκτόξευσε τη δημοτικότητά της και θεωρείται το αριστούργημα της: Το Αηδόνι. Μία συγκλονιστική ιστορία που διαδραματίζεται στην κατεχόμενη Γαλλία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και αφορά δύο αδερφές οι οποίες, κάθε μια με τον τρόπο της, προσπαθούν να αντισταθούν στον σκληρό κατακτητή με την αγάπη να είναι η κινητήρια δύναμη του αγώνα τους.
Περίληψη από το οπισθόφυλλο.
Γαλλία, 1939. Στο μικρό χωριό Καριβό, η Βιαν αποχαιρετά τον σύζυγό της Αντουάν που φεύγει για το μέτωπο. Σύντομα οι Ναζί εισβάλλουν στη Γαλλία με ορδές στρατιωτών, φορτηγών και τανκς, με αεροπλάνα που σκοτεινιάζουν τον ουρανό και βομβαρδίζουν αθώους. Επιτάσσουν το σπίτι της κι εκείνη με την κόρη της υποχρεώνονται να ζήσουν κάτω από την ίδια στέγη με τον εχθρό. Χωρίς τρόφιμα, χρήματα και ελπίδες, με τον πόλεμο να θεριεύει γύρω τους, η Βιαν αναγκάζεται να πάρει τη μια σκληρή απόφαση μετά την άλλη για να εξασφαλίσει την επιβίωση της οικογένειάς της.
Η 18χρονη αδερφή της Βιαν, η Ιζαμπέλ, είναι μια επαναστάτρια που ψάχνει να βρει νόημα στη ζωή της με όλο το ριψοκίνδυνο πάθος της νιότης. Γνωρίζει έναν γοητευτικό παρτιζάνο και τον ερωτεύεται όπως μόνο οι έφηβοι μπορούν -απόλυτα. Όταν εκείνος την προδίδει, η Ιζαμπέλ προσχωρεί στην Αντίσταση χωρίς δεύτερη σκέψη…
Με θάρρος, γοητευτική γραφή και διεισδυτική ματιά, η πολυδιαβασμένη συγγραφέας Kristin Hannah αποτυπώνει το επικό πανόραμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και φωτίζει ένα κομμάτι της Ιστορίας που βλέπουμε σπάνια: τον πόλεμο των γυναικών. “Το Αηδόνι” είναι ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα, ένας ύμνος στις αντοχές της ανθρώπινης ψυχής και στη δύναμη των γυναικών.
Ένα μυθιστόρημα για όλους, ένα μυθιστόρημα για πάντα.
Κριτική
Ήθελα να γράψω μια ψύχραιμη και… ακαδημαϊκή κριτική για αυτό το βιβλίο αλλά μου είναι πια αδύνατο. Πώς μπορείς άραγε να γράψεις μια ψύχραιμη κριτική για ένα βιβλίο που διάβασες τις τελευταίες 100 σελίδες του προσπαθώντας να συγκρατήσεις τα δάκρυα σου; Δεν ξέρω τι να πω ακριβώς, με συγκίνησε τόσο, με προβλημάτισε, με γέμισε θλίψη για αυτά που είναι ικανός να κάνει ο άνθρωπος στον άνθρωπο, στο τέλος, όμως, μου έδωσε και ελπίδα δείχνοντας τη δύναμη της αγάπης και της καλοσύνης μέσα στις χειρότερες στιγμές της ιστορίας. Για όλα αυτά όχι απλά το συνιστώ αλλά θεωρώ ότι είναι ένα βιβλίο που επιβάλλεται να διαβαστεί.
Το θέμα του βιβλίου είναι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, όχι όμως τα “επίσημα” πεδία των μαχών αλλά τα εξίσου δύσκολα πεδία της κατεχόμενης Γαλλίας, όπου η μάχη ήταν πιο περίπλοκη. Βλέπετε στα “επίσημα πεδία μαχών τα πράγματα ήταν απλά: ο εχθρός ήταν μπροστά σου, ο φίλος δίπλα σου, ήταν ιδιαίτερα σαφές το τι πρέπει να κάνεις – να σκοτώσεις – και υπήρχαν κάποιοι κανόνες που ο αντίπαλος αναγνώριζε. Στις κατεχόμενες περιοχές, όμως, τα πράγματα ήταν σπανίως απλά. Εκεί δεν ξεχώριζες τον εχθρό από τον φίλο, δεν γνώριζες τι ακριβώς έπρεπε να κάνεις και τι όχι, ο αντίπαλος δεν αναγνώριζε κανόνες και πάνω σε όλα αυτά αντιμετώπιζες καθημερινά βαρύτατα ηθικά διλήμματα και έπαιρνες τρομερά δύσκολες αποφάσεις που οι συνέπειες τους αφήνανε στίγματα στην ψυχή σου.
Σε αυτό το σκηνικό παρακολουθούμε την πορεία δύο γυναικών μέσα σε αυτά τα σκληρά χρόνια. Η μία επιλέγει το δρόμο της αντίστασης, θέλοντας έτσι να βρει τη θέση της στον κόσμο, η άλλη – η μεγαλύτερη αδερφή της – προσπαθεί απλά να επιβιώσει και να σώσει τη ζωή της κόρης της, βοηθώντας όποιον άλλον μπορεί. Φαινομενικά δύο δρόμοι αντίθετοι αλλά στην πορεία αποδεικνύεται ότι δεν διαφέρουν τόσο πολύ, ότι ήταν εξίσου δύσκολοι και μπορούσανε στο τέλος να προκαλέσουν μεγάλο πόνο. Και οι δύο απαιτούσαν φαινομενική υποταγή στον κατακτητή, στέρηση, προσπάθεια, κίνδυνο και ζωή σε μόνιμο φόβο, στο τέλος, όμως, οδηγούσαν σε σωτήρια αποτελέσματα. Ο τρόπος όμως που παρουσιάζονται όλα αυτά στο βιβλίο δεν έχει καμία σχέση με την αναζήτηση του ηρωικού και “δυνατού” στοιχείου όπως τα συναντάμε συνήθως σε τέτοια έργα, αντιθέτως η αντίσταση – ενεργητική ή παθητική – παρουσιάζεται ως ένα έργο αγάπης. Η κινητήριος δύναμη των δύο αδελφών είναι ο έρωτας, αυτός τις ωθεί, αυτός τις κάνει να βρούνε τη δύναμη, αυτός τις κάνει να ξεπεράσουν τις πληγές τους. Για αυτό αυτό που κυριαρχεί στις σελίδες του βιβλίου είναι η ευαισθησία, όχι η οργή και ο θυμός για τις βαρβαρότητες των ναζί. Η φρίκη φυσικά υπάρχει, οι απαίσιοι άνθρωποι ήταν και ακόμα είναι δίπλα μας και είναι σίγουρο ότι θα επαναλαμβάνουν συνεχώς την ίδια ιστορία, θα υπάρχουν, όμως, πάντα απέναντι τους άνθρωποι με ευγενή συναισθήματα και ευαισθησίες. Μέσα και στην πιο σκοτεινή νύχτα ένα αηδόνι θα κελαηδά.
Scattered Pages 