Η Βαλέρια διάβασε το ‘Παραλήρημα’ της Λόρεν Όλιβερ.

Ακόμα θυμάμαι τη μέρα που απόκτησα αυτό το βιβλίο. Είχα ήδη διαβάσει το ‘Πριν Φύγω’ της Όλιβερ και είχα ενθουσιαστεί. Φυσικά μόλις οι εκδόσεις Ψυχογιός έφεραν στη χώρα μας το μεταφρασμένο κείμενο της τριλογίας με το ‘Παραλήρημα’ να ξεκινάει την ιστορία, έτρεξα να το αποκτήσω. Σε όλη τη διαδρομή μέχρι το σπίτι, έριχνα κρυφές ματιές στο βιβλίο και χαιδευα απαλά τη ράχη του βιβλίου μη βλέποντας την ώρα να φτάσω σπίτι. Τώρα μερικά χρόνια αργότερα που έτυχε να το ξαναδιαβάσω, η καρδιά μου χτύπησε για άλλη μια φορά πιο γρήγορα…

Περίληψη που βρίσκεται στο οπισθόφυλλο

Λένε ότι η θεραπεία για τον έρωτα θα με κάνει ευτυχισμένη και ασφαλή για πάντα. Κι εγώ τους πίστευα. Μέχρι τώρα.

Τώρα τα πάντα έχουν αλλάξει. Τώρα θα προτιμούσα να μολυνθώ με τον έρωτα για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου παρά να ζήσω εκατό χρόνια μέσα στο ψέμα.

Σε μια αφιλόξενη Αμερική, όπου κάθε πόλη περιχαρακώνεται με σύνορα προκειμένου να διαφυλαχθεί η υγεία του πληθυσμού, μια φριχτή και ολέθρια νόσος απειλεί να αφανίσει ολόκληρη την ήπειρο. Η χειρότερη επιδημία όλων των εποχών: ο έρωτας. Η Λένα μετράει τις μέρες αντίστροφα μέχρι την ημερομηνία όπου θα υποβληθεί στη χειρουργική διαδικασία, η οποία θα την καταστήσει απρόσβλητη στη νόσο. Ώσπου ένα τυχαίο γεγονός θα αλλάξει τη ζωή της για πάντα.

Κριτική ή αλλιώς προσωπική άποψη

Η Λόρεν Όλιβερ ήταν η προσωπική μου ηρωίδα μετά την απόλυτη αγάπη που έτρεφα τόσα χρόνια για τη συγγραφέα του Χάρι Ποτερ. Η Λόρεν Όλιβερ μου έμαθε να κάνω προσπάθειες να γράψω λογοτεχνία για εφήβους και γενικά με έκανε να εμπνέομαι κάθε φορά που διαβαζα δικό της έργο.

Έχει ένα ταλέντο στο να κάνει τους ηρωές της τόσο ζωντανούς που τους νιώθεις σαν πραγματικούς ανθρώπους, οι οποίοι απλά σου διηγούνται την ιστορία τους σε μία τηλεφωνική συζήτηση.

Εδώ η Λένα ήταν μια ηρωίδα που εξέφραζε όλους τους φόβους και όλα τα πάθη που έρχονται με αυτή την ηλικία. Ζώντας σε ένα περίεργο και αφιλόξενο μέλλον σε κάνει να συμπονάς και να έχεις αγωνία για τη συνέχεια της περιπέτειάς της.

Σε αυτό της το έργο η Λόρεν κάνει τον αναγνώστη σε οποιαδήποτε ηλικία και να είναι, να μπαίνει σε σκέψεις για το αν ο έρωτας και η αγάπη είναι όντως τόσο σημαντικό συναίσθημα χωρίς το οποίο, ο άνθρωπος θα ζούσε απλά σε ένα γυάλινο κελί, άδειος, χωρίς ψυχή και ενδιαφέρον.

Δε βρίσκω λόγια να περιγράψω το πρώτο βιβλίο της τριλογίας αυτής καθώς ήταν και το αγαπημένο μου. Στα επόμενα δύο βιβλία δυσκολεύτηκα να βρω τον εαυτό μου ωστόσο η σπίθα της αγωνίας ήταν εκεί.

Μάλιστα σε κάποια σημεία μου θύμισε κάπως την ‘Ανταρσία’ της Βερόνικα Ροθ. Θυμάμαι όταν βγήκαν και τα δύο βιβλία ήταν αρκετά της ‘μόδας’ η δυστοπια ως είδος λογοτεχνικών κειμένων. Αν και με συναρπάσει η ιδέα, δεν ήμουν ποτέ ένθερμη υποστηρικτής. Ωστόσο η Όλιβερ ξέρει πάντα το κλειδί για τη καρδιά μου…