Τετάρτη σήμερα και σας έχουμε το δεύτερο μέρος της συνεργασίας μας με την νεαρή συγγραφέα Τάνια Δημάκα. Η ValoriaLaw και εγω (Σοφία Σ.) ετοιμάσαμε κάποιες αρκετά ενδιαφέρουσες ερωτήσεις, τις οποίες απάντησε η αγαπητή Τάνια Δημάκα.
Απολαύστε!
ValoriaLaw: Συγχαρητήρια για την έκδοση του βιβλίου σου! Νομίζω θα ήταν πολύ ενδιαφέρον στους αναγνώστες μας να μάθουν μέσες άκρες πως είναι η εμπειρία του να ανήκεις σε εκδοτικό;
H δική μου εμπειρία ήρθε εντελώς φυσικά και ίσως αναπάντεχα:Μέσα σε φιλικό κύκλο βρέθηκε κάποιος που έτυχε να γίνει ο εκδότης του βιβλίου μου «Να βρίσκεις τρόπους να πετάς» , ο Παναγιώτης Κάπος και οι εκδόσεις oasis .Από μια τυχαία συζήτηση που έγινε και στην οποία άκουσε ότι έχω γράψει ένα βιβλίο , μου ζήτησε να το διαβάσει και αφού το βρήκε ενδιαφέρον , προχωρήσαμε στην έκδοσή του. Νιώθω κάποιου είδους πληρότητα με την έκδοση του βιβλίου μου αλλά και από την συνεργασία με τον εκδοτικό μου οίκο .
Σοφία Σ: Ξεκινώντας να γράφεις το βιβλίο σου ποια ήταν η κύρια πηγή έμπνευσής σου;
Αυτή είναι μια από τις συχνότερες ερωτήσεις που μου έχουν κάνει ….Λοιπόν η έμπνευση είναι κάτι το οποίο πραγματικά έρχεται να σε συναντήσει .Όμως πιστεύω ότι αυτό το οποίο μας «διατάζει» να κάνουμε η έμπνευση , έρχεται κατευθείαν από την εσωτερική μας πλευρά σαν άνθρωποι .Οι έγνοιες μας , τα βαθύτερα μυστικά μας , οι προβληματισμοί μας ,γίνονται τα θέματα του βιβλίου μου μέσα από την έμπνευση μου . Ετσι θα έλεγα ότι έμπνευση για μένα είναι ο εσωτερικός και εξωτερικός μου κόσμος σε συνδυασμό με την ακατανίκητη ανάγκη μου να ειπωθούν οι ιστορίες μου .Έπειτα οι χαρακτήρες του έργου μου , έρχονται και με συναντούν μόνοι τους , μπαίνοντας στην ιστορία και πότε τους οδηγώ εγώ , πότε με οδηγούν αυτοί μέχρι να φτάσουμε από κοινού στο τέλος του βιβλίου.
Σοφία Σ.:Στο βιογραφικό σου διαβάζουμε για την αγάπη που τρέφεις και για το θέατρο. Θα ήθελες να μας μιλήσεις λίγο για αυτό; Ως ένας άνθρωπος που από την μία πλευρά δημιουργεί ένα νέο κόσμο και από την άλλη τον κάνει πραγματικό και χειροπιαστό. Πως θα χαρακτήριζες λοιπόν τη δυνατότητα αυτή η οποία σου δίνεται;
Το θέατρο το συνάντησα από πάρα πολύ μικρή αφού οι γονείς μου παίζουν θέατρο και από τότε που είμασταν μικρά παιδάκια (εγώ και η αδερφή μου ) παρακολουθούσαμε θεατρικές παραστασεις αλλά και συμμετείχαμε σε θεατρικές παραστάσεις. Εμένα μου άρεσε να φαντάζομαι και την θεατρική ροή και έτσι άρχισα να γράφω και θεατρικά κείμενα τα οποία τα έπαιζα με άλλα παιδιά . Αργότερα έπαιξα σε μεγάλες παραστάσεις όπως το έργο «Ποια Ελένη;» των Ρέπα Παπαθανασίου και το «Ποιος Σκότωσε τον Γουίλιαμ της Λ. Δημητρακοπούλου στην πατρίδα μου την Παραμυθιά ,στην Ηγουμενίτσα και στα Γιάννενα και σε φεστιβάλ στην Ορεστιάδα, την Πάτρα, την Κρήτη κι αλλού. Έτσι άρχισα να έχω και θεατρική εμπειρία .Παράλληλα έγραφα για όσα είχα ανάγκη να εκφράσω
Μάλλον το θέατρο έχει επηρεάσει την γραφή μου δίνοντας της θεατρική ατμόσφαιρα .
ValoriaLaw: Ποιο είναι το αγαπημένο σου βιβλίο το οποίο θα πρότεινες ανεπιφύλακτα στους αναγνώστες του blog μας;
Το αγαπημένο μου βιβλίο είναι “Ο μικρός Πρίγκιπας” του Αντουάν Ντε Σαίντ- Εξυπερύ. Το βιβλίο αυτό ήρθε στην ζωή μου πολλά χρόνια πριν και της έδωσε μια πολύχρωμη χροιά. Διαβάζοντας το και ως παιδί και ως έφηβη άγγιξε την ψυχή μου και με έκανε να αντιληφθώ την ομορφιά του κόσμου. Πιθανότατα, το βιβλίο αυτό να επηρέασε και τον τρόπο γραφής μου.
Θα το πρότεινα ανεπιφύλακτα σε άνθρωπο κάθε ηλικίας για να ανακαλύψει το νόημα της αγνής αγάπης, της παιδικής αθωότητας και της ελευθερίας μέσα από την ζωή ενός μικρού παιδιού.
Σοφία Σ: Πες μας λίγα λόγια για το βιβλίο σου; Τι θα έλεγες σε κάποιον επιτήδειο αναγνώστη ώστε να το διαβάσει;
Έπειτα από την οριστική εγκατάλειψη η μικρή Ερατώ έπρεπε να μεγαλώσει απότομα . Μια γνωριμία θα την κάνει να αλλάξει ζωή : να αλλάξει τα πάντα ακόμα και τον παιδικό της φίλο Πήτερ ο οποίος σιγά σιγά θα μείνει στο περιθώριο να την κοιτά και να την προσέχει από μακριά ……..
Η Ολίβια Καρολάιν ακούει την Αννιώ να της εξιστορεί την ζωή της αδερφής της και της οικγένειας του πατέρα της στην Ελλάδα . Μια οικογένεια που δεν μπορεί να συλλάβει ότι είναι οικογένεια του πατέρα της . Ο θάνατός του ήταν για την Ολίβια Καρολάιν μια μαχαιριά της οποίας η ουλή δεν θα σβήσει ποτέ .
Μα όλα τούτα που μαθαίνει δεν ξέρει πώς να τα διαχειριστεί : ενώ βαθαίνουν ακόμα πιο πολύ την πληγή της κατά κάποιο περίεργο τρόπο τροφοδοτούν συναισθηματικά την δική της ζωή , την δική της ύπαρξη …….
Κι ενώ αρχίζοντας την αναγνωση κανείς νομίζει ότι αυτή είναι η ιστορία που θα διαβάσει παρακάτω , ανακαλύπτει ότι η πλοκή του βιβλίου μόλις έχει αρχίσει να εξελίσσεται ξετυλίγοντας το νήμα μιας άλλης ιστορίας … μια ιστορία μέσα στην ιστορία : η Ολίβια Καρολάιν ψάχνει την αλήθεια της κι αυτή η αλήθεια είναι κρυμμένη στην ζωή της Ερατούς. Στο βιβλίο μου , η κάθαρση έρχεται στο τέλος και μαζί με την λύτρωση της ηρωίδας έρχεται και η λύτρωση στα μάτια της ψυχής του αναγνώστη .
Ο κάθε αναγνώστης που θα διαβάσει το βιβλίο μου θα ήθελα να δει ότι κάθε άνθωπος μπορεί και πρέπει ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΙ ΤΡΟΠΟΥΣ ΝΑ ΠΕΤΑΕΙ , και να γίνει δέκτης των μεγάλων διλημμάτων μιας έφηβης η οποία θα μπορούσε να ήταν οποιοσδήποτε από μας .
Γιατί τα διλήμματα και τα ερωτήματα στην ζωή μας ξεκινούν με το μεγάλωμά μας αλλά όσο κι αν αλλάζουν παραμένουν τα ίδια : πότε πάψατε να ποθείτε να είστε ελεύθεροι ; πότε πάψατε να θέλετε να αλλάξετε τη ζωή σας προς το καλύτερο ; πότε είδατε τον εαυτό σας στον καθρέφτη και δεν είπατε ότι το πρόσωπο απέναντι δεν είστε εσείς ; πότε κλείσατε την πόρτα πίσω σας κι είπατε μέχρι εδώ ήταν ; πότε ερωτευτήκατε ; πότε πονέσατε ; πότε αγαπήσατε και πότε αγαπηθήκατε ; Κι αν όλα αυτά και δεκάδες , εκατοντάδες ακόμη απαντηθούν …άλλα τόσα θα βγουν να ταράξουν τις ζωές τις δικές μας , της κάθε Ερατούς , της κάθε οικογένειας , του καθένα μας.
Σοφία Σ: Χαρακτηρίζεις την Ερατώ, την πρωταγωνίστρια του βιβλίου σου , ως νεαρή 
επαναστάτρια. Πιστεύεις ότι η Ερατώ σου μοιάζει; έχεις μήπως και εσύ μέσα σου μια επαναστάτρια;
Η πρωταγωνίστριά μου είναι όντως επαναστάτρια και μάλιστα αγωνίστρια στην ζωή της και πράγματι πιστεύω ότι η ζωή , μας θέλει να είμαστε και αγωνιστές και επαναστάτες .Μερικές φορές ξεχνάμε πως μπορούμε να είμαστε και γι αυτό θα πρέπει να το θυμόμαστε με διάφορες αφορμές . Θέλω να πιστεύω πως το βιβλίο μου επιτελεί και αυτόν τον σκοπό .
Σοφία Σ: Το πρώτο σου συγγραφικό παιδί λέγεται “Να βρίσκεις τρόπους να πετάς”, αλήθεια ποιοι είναι οι δικοί σου;
Οι δικοί μου τρόποι να πετάω βρίσκονται μέσα στις ανάγκες της κάθε ημέρας αλλά και μέσα στους στόχους που έχω σαν άνθρωπος που μεγαλώνει και οραματίζεται την ζωή του στο μέλλον. Τα όνειρα που έχω θέλω να πιστεύω ότι είναι ένας τρόπος να πετάω , οι χαρές και οι λύπες μου και ο τρόπος που τις διαχειρίζομαι , τα ταξίδια , οι φίλοι , οι δυσκολίες μου και ο αγώνας που δίνω , η συγγραφή , τα βιβλία που διαβάζω , το θέατρο ακόμα και οι ζωγραφιές μου και οι ταινίες που αγαπώ όλα αυτά αλλά και κάθε τι που με γεμίζει σαν άνθρωπο είναι οι δικοί μου τρόποι να πετάω ….
Μεγαλώνοντας όμως θεωρώ ότι ο καλύτερος τρόπος να μάθει να πετάει κανείς είναι να γυρνά συχνά στην εφηβική – παιδική του ηλικία , να την εμπιστεύεται και να μην αποκόβεται ποτέ από αυτήν ! Αυτό !
ValoriaLaw: Γενικά πιστεύεις πως οι Έλληνες και κυρίως οι νέοι Έλληνες ηλικίας ας πούμε 20-30, αγαπούν το βιβλίο;
Πιστεύω ότι στην Ελλάδα υπάρχει αδύναμη παιδεία γύρω από την ανάγνωση και το βιβλίο .Το εκπαιδευτικό σύστημα κουράζει και εξαντλεί τους μαθητές και δεν τους αφήνει χρόνο για να ασχοληθούν ενδεχομένως με το διάβασμα των λογοτεχνικών βιβλίων . Ο ενήλικες σπάνια είναι συστηματικοί αναγνώστες .
Έπειτα η Ελληνική οικογένεια δεν είναι συνηθισμένη να διαπαιδαγωγεί αναγνώστες . Η συνήθης εικόνα ενός μέσου Ελληνικού σπιτιού είναι να βρίσκονται τα μέλη μιας οικογένειας γύρω από τον δέκτη της τηλεόρασης ή τις οθόνες των υπολογιστών . Η αναγνωστική προσπάθεια τερματίζει στην ανάγνωση των Παραμυθιών από την μητέρα τους τα χρόνια που είναι τόσο μικρά τα παιδιά , ώστε δεν μπορούν να διαβάσουν μόνα τους .Όλα αυτά βέβαια με αρκετές – ευτυχώς – εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν – όμως δυστυχώς – τον κανόνα…
Χρειάζεται οι γονείς πρώτα να είναι συστηματικοί αναγνώστες και έτσι τα παιδιά να έχουν την εικόνα και να την αναπαράγουν στην ενήλικη ζωή τους . Να υπάρχουν βιβλία στα σπίτια μας και να μην αποκόβεται η αναγνωστική διαδικασία και αλληλεπίδραση ανάμεσα σε παιδιά και γονείς όσο αφορά την ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων μετά από την ηλικία του Δημοτικού Σχολείου .
ValoriaLaw: Με βάση δικές σου συγγραφικες εμπειρίες, τι πιστεύεις είναι καλύτερο: ένας συγγραφέας μετά από το τελος ενός βιβλίου να ξεκινάει κατευθείαν κάτι καινούριο ή να δίνει στον εαυτό του ένα μεγάλο διάλειμμα;
Δεν νομίζω ότι υπάρχουν συνταγές . Υπάρχουν σίγουρα ανατρεπτικοί παράγοντες που μπορεί να επηρεάσουν την ενασχόληση με την συγγραφή – όπως για παράδειγμα στην δική μου περίπτωση που φέτος δίνω Πανελλήνιες Εξετάσεις και η προετοιμασία δεν μου αφήνει χρονικά περιθώρια να ασχοληθώ με την συγγραφή όμως είμαι σίγουρή ότι όταν ξεμπερδέψω με όλα αυτά θα συνατήσω την φίλη μου την έμπνευση η οποία με έχει προϊδεάσει σχετικά .
Σοφία Σ: Πολλοί συγγραφείς μέσω τον έργων τους αποκαλύπτουν στους αναγνώστες ένα κομμάτι του εαυτού τους, ισχύει το ίδιο και για εσένα;
Νομίζω ότι κάθε μορφή τέχνης είναι στην ουσία αποτύπωμα της ανάγκης του καλλιτέχνη – στην περίπτωσή μας του συγγραφέα – να αποτυπώσει κομμάτια της ψυχής του μέσα από την τέχνη του . Υπό αυτήν την έννοια λοιπόν , όπως ο ζωγράφος ή ο μουσικός μέσα από την ζωγραφική ή την μουσική έρχεται να αγγίξει τον καθένα μας , έτσι και ο συγγραφέας με το βιβλίο του αγγίζει τους ανθρώπους που γίνονται αναγνώστες του .
ValoriaLaw: Πως είναι να είσαι συγγραφέας σε τόσο νεαρή ηλικία; Πιστεύεις ότι η συγγραφή αποσπά χρόνο από κάτι άλλο που ίσως θα ήθελες να κάνεις;
Η συγγραφή είναι ανάγκη που ζητά να καλυφθεί για να είμαι ευτυχισμένη και ισορροπημένη . Αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει ηλικία για να είσαι έτοιμος να το κάνεις αυτό. Είμαι αρκετά νεαρή για να είμαι συγγραφέας ; μπορεί ναι αλλά δεν είμαι σε θέση να καταλαβαίνω κάποια διαφορά …τουλάχιστον όσο αφορά την συγγραφή ως ανάγκη και ως αποτέλεσμα .
Scattered Pages 