Η αλήθεια είναι ότι με γοητεύουν τα εντυπωσιακά εξώφυλλα των βιβλίων που εμφανίζονται μπροστά μου κατά καιρούς, είτε σε βιβλιοπωλεία, είτε σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Όμως βλέποντας την συγγραφέα γοητεύτηκα περισσότερο, διότι είμαι φαν και φυσικά το αγόρασα χωρίς δισταγμό. Μαρία Τζιρίτα, Η καρδιά του βράχου!
Περίληψη οπισθόφυλλου
Ο Μάξιμος γεννιέται σε ένα χωριό της ορεινής Κορινθίας. Η αδυναμία που του δείχνει ο πατέρας του προκαλεί τη ζήλια και τελικά το μίσος του μεγαλύτερου αδελφού του προς το πρόσωπο του. Η ζωή θα τα φέρει έτσι που τα δυο αδέλφια μεγαλώνοντας θα χαθούν ο ένας από τη ζωή του άλλου. Ο Μάξιμος θα διαμορφώσει έναν τίμιο και ακέραιο χαρακτήρα, στηρίζοντας τους γονείς του στο χωριό, αλλά η ζωή θα του δείξει το σκληρό της πρόσωπο και σύντομα οι απώλειες που θα βιώσει θα τον μεταμορφώσουν σε έναν σκληρό βράχο.
Όταν μερικά χρόνια αργότερα γνωρίζει τη Σαβίνα, η καρδιά του θα ζωντανέψει και πάλι. Όμως εκεί που οι πληγές του παρελθόντος δείχνουν να έχουν επουλωθεί, η επιστροφή του άσωτου αδελφού του θα ανατρέψει για ακόμα μια φορά όλες τις ισορροπίες στη ζωή του.
Μετά από τόσα χτυπήματα θα καταφέρει τελικά ο Μάξιμος να μείνει πιστός στα λόγια του αγαπημένου του παππού που τον στοιχειώνουν μια ζωή;
«Ποτέ να μην αδικήσεις κανέναν άνθρωπο. Η αδικία είναι ό,τι χειρότερο στη ζωή, αγόρι μου. Και να πληγωθείς και να πονέσεις, πόνο μη δώσεις. Και ν’ αδικηθείς, μην αδικήσεις. Να είσαι ταπεινός. Την καρδιά σου βράχο να κάνεις αν χρειαστεί, μα στην αδικία μην παραδοθείς…»
Προσωπική άποψη
Κεντρικός ήρωας ο Μάξιμος (λατρεύω αυτό το όνομα ), ένα παιδί, ήσυχο, φιλότιμο, δίκαιο, μετρημένο, αγαπούσε τον αδερφό του και έκανε ότι μπορούσε για να μην δημιουργεί ποτέ πρόβλημα. Ένα καλό παιδί όπως θα πούμε λαϊκά. Έτσι συνέχισε και μεγαλώνοντας, προσπερνώντας την ζήλια και την κακία του μεγαλύτερου αδερφού του που λαϊκά επίσης θα τον λέγαμε, ρεμάλι. Η συγγραφέας, μας παρουσιάζει ένα σχεδόν κοινό πρόβλημα στην κλασική οικογένεια. Την ζήλια ανάμεσα στα αδέρφια, παρουσιάζοντας την στην υπερβολική εκδοχή της, δεμένη με την μυθοπλασία.
Πόσα μπορεί να αντέξει ένα άνθρωπος να θυσιάζετε συνεχώς; Αυτό σκεφτόμουν αρκετές φορές στην διάρκεια που το διάβαζα. Ένας ήρωας που συνεχώς παρατούσε τα θέλω του, την ζωή του, την ευτυχία του για αυτούς που αγαπούσε. Για τον αδερφό του, που του έκανε την ζωή απαίσια, για μια γυναίκα που δεν τον αγάπησε ποτέ και μια μάνα που δεν ήταν δίπλα του όσο έπρεπε. Προδοσία, δυστυχία και υπερβολή. Αυτά ένιωσα όταν τελείωσε η ανάγνωση.
Η γραφή της, ζωντανή, απολαυστική, με ροή, με τέλειο λεξιλόγιο και γοητευτική αφήγηση. Εκφράζει απόλυτα την έννοια της συγχώρεσης, της υπομονής αλλά και την έννοια της κακίας, του εγωισμού που εισπράττουμε στην ζωή μας. Όμως, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι αρκετά υπερβολικό και κουραστικό, λόγω τις δυστυχίας που σου προκαλεί συνεχώς. «Πολλά βάσανα, βρε πουλάκι μου, υπερβολική αυτοθυσία», θα έλεγε η βιβλιοφάγος μητέρα μου αν το διάβαζε, που εκτιμώ βαθιά την γνώμη της. Ακόμα και στο τέλος που του χαμογέλασε λίγο η ζωή, πάλι ο αδερφός του τον βασάνιζε και ας ήταν απών. Έντονα συναισθήματα μου προκάλεσαν τα κεφάλαια με το παιδί του. Ήταν πολύ συγκινητικά και τρομακτικά θα τολμήσω να πω.
Παρόλο αυτά, δεν μπορώ να πω ότι δεν το απόλαυσα. Η αφήγηση ήταν λιτή, ζωντανή, με ωραίες εικόνες, αρώματα ωραίου, κλασικού, παλαιού, ελληνικού χωριού και πολλά ανάμεικτα συναισθήματα.
Βαθμολογία 6/10
Scattered Pages 