Η Βαλέρια διάβασε το ‘Δύο λέξεις μόνο’

Άκουγα χρόνια για αυτό το βιβλίο. Όλοι λέγανε τα καλύτερα. Αργότερα μεταφράστηκε και στα ελληνικά. Δεν είχα τίποτα να χάσω. Και να με τώρα, ύστερα από τόσο καιρό έτοιμη να σας πω δυο λόγια για την εμπειρία μου διαβάζοντας το ‘Δύο λέξεις μόνο’.

Περίληψη που βρίσκεται στο οπισθόφυλλο

Ο Παρκ είναι 16 χρόνων. Τσακώνεται συνέχεια με τον πατέρα του και νιώθει πως η ζωή του θα αλλάξει προς το (πολύ) καλύτερο μόλις καταφέρει να βγάλει δίπλωμα οδήγησης. Έτσι θα πηγαίνει στο σχολείο με το αυτοκίνητο, ακούγοντας στο τέρμα τη ροκ μουσική που λατρεύει, και θα ξεμπερδέψει μια για πάντα με τους νταήδες του σχολικού. Μέχρι όμως να συμβεί αυτό, έχει αποφασίσει να γίνει αόρατος. Άλλωστε, όσο δεν φαίνεσαι, δεν γίνεσαι και στόχος.

Η Έλενορ είναι 16 χρόνων. Είναι «η καινούργια» του σχολείου αλλά και καινούργια στο σπίτι της, αφού ο πατριός της, που την είχε πετάξει έξω από το σπίτι έναν χρόνο πριν, της επέτρεψε να επιστρέψει. Το μόνο που θέλει η Έλενορ από τη ζωή της είναι να επιβιώσει. Το μόνο που θέλει από τους άλλους είναι να την αφήσουν στην ησυχία της. Έχει ατίθασα κόκκινα μαλλιά και φοράει παράξενα ρούχα. Είναι από τους ανθρώπους που, όσο και να το θέλουν, δεν είναι δυνατό να περάσουν απαρατήρητοι.

Αργά, σταδιακά, μέσα από μεταμεσονύκτιες συνομιλίες και μια στοίβα κασέτες που όλο και μεγαλώνει, η Έλενορ και ο Παρκ ερωτεύονται… Ερωτεύονται όπως ερωτεύεσαι την πρώτη φορά, όταν είσαι νέος και νιώθεις πως δεν έχεις τίποτα να χάσεις –αλλά και πως μπορεί να χάσεις τα πάντα.

Προσωπική άποψη ή αλλιώς κριτική

Για κάποιο άγνωστο λόγο που ακόμα δεν έχω καταλάβει πάντα αυτό το βιβλίο είχα την ανατύπωση πως θα είναι δύσκολο. Πριν μερικά χρόνια όταν ήρθα επίσκεψη στο Μόναχο φυσικά και πήγα στο αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο όπου πέτυχα το ‘Eleanor & Park’ όπως είναι στο πρωτότυπο. Τότε τα αγγλικά μου δεν ήταν και τα καλύτερα στον κόσμο και ρίχνοντας μια ματιά στις σελίδες του αρνήθηκα να το αγοράσω. Τώρα, κοντεύοντας τα 20, όταν έκανα την πρακτική μου σε ένα βιβλιοπωλείο, μου είπανε να διαλέξω οποίο βιβλίο θέλω ως δώρο και εγώ αποφάσισα να κάνω το μεγάλο βήμα και διάλεξα το βιβλίο της Rainbow Rowell.

Στην αρχή να σας πω την αλήθεια δεν ενθουσιάστηκα και τόσο πολύ. Η γραφή μου φαινόταν κάπως περίεργη αλλά κάτι μου έδινε ώθηση να συνεχίζω να το διαβάζω. Και το μεγάλο μυστικό φυσικά είναι να μη τα παρατάς αμέσως παρά να δίνεις ευκαιρία στο συγγραφέα καθώς και στο κείμενό του. Μάλλον έκανα τη σωστή επιλογή που εμπιστεύτηκα τον χρόνο.

Σίγουρα δεν αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου λογοτεχνικά κείμενα ever αλλά σίγουρα ήταν ευχάριστο. Η συγγραφέας ασχολείται με θέματα όπως η διαφορετικότητα, η βία μέσα στην οικογένεια, ο φόβος, η εφηβεία και φυσικά μας δίνει την εικόνα του πως βλέπει αυτή τον έρωτα στα 16. Συμβαίνουν πολλά στους ήρωες που σε βάζουν σε προβληματισμό, συχνά ανοίγεις διάλογο με τον εαυτό σου και στο τέλος αναρωτιέσαι αν τελικά η ιστορία θα μπορούσε και να είχε διαφορετικό τέλος.

Δεν πιστεύω ότι είναι ιστορία που θα καθηλώσει όποιον τη διαβάζει ωστόσο είναι ένα αρκετά καλό ανάγνωσμα. Μου πήρε κάπου μια βδομάδα να το ολοκληρώσω κάτι που μαρτυρά ότι σε κάποια σημεία δεν μου είχε εξάψει το ενδιαφέρον όσο θα ήθελα το γεγονός ωστόσο ότι το έφτασα στο τέλος είναι ένα καλό σημάδι!