Ο Σωτήρης διάβασε το Γλυκό Τραγούδι της Leïla Slimani

Ένα ενδιαφέρον βιβλίο που συνδυάζει το οικογενειακό δράμα με το μυστήριο και την βαθιά κοινωνική κριτική με την “ευκολότερη” ιστορία ενός εγκλήματος. Προσωπικά το βρήκα αρκετά καλό αλλά θεωρώ ότι κάπου χάνει την κατεύθυνση του.

Περίληψη από το οπισθόφυλλο.

Όταν η Μιριάμ, μητέρα δύο μικρών παιδιών, αποφασίζει παρά την απροθυμία του άντρα της να επιστρέψει στην ενεργό δράση και στη δικηγορία, το ζευγάρι ψάχνει για νταντά. Μετά από αυστηρή επιλογή, προσλαμβάνουν τη Λουί, που πολύ γρήγορα κερδίζει την αγάπη των παιδιών και κατακτά σταδιακά μια θέση στην οικογένεια. Σιγά σιγά στήνεται μια παγίδα αλληλεξάρτησης μεταξύ των μελών που θα οδηγήσει στην τραγωδία.

Μέσα από τις περιγραφές του νεαρού ζευγαριού και της μυστηριώδους νταντάς, αποκαλύπτεται η εποχή μας, με όλα όσα πρεσβεύει για την αγάπη, την παιδεία, τις σχέσεις εξουσίας, τα χρήματα, τις ταξικές και πολιτισμικές προκαταλήψεις.

Θρίλερ και ψυχογράφημα ταυτόχρονα, ένα βιβλίο που δικαίως τιμήθηκε με το βραβείο Goncourt.

Κριτική

Συνήθως στα βιβλία που έχουν τον χαρακτηρισμό του θρίλερ δεν δίνω πολύ σημασία, αυτό εδώ, όμως, μαθαίνω ότι έχει κερδίσει ένα πολύ σημαντικό γαλλικό λογοτεχνικό βραβείο, οπότε είχα την υποψία ότι θα έχει μία πιο διαφορετική προσέγγιση στο θέμα του. Αυτή η υποψία αποδείχθηκε σωστή καθώς ουσιαστικά το βιβλίο, στο μεγαλύτερο μέρος του, είναι μία “φυσιολογική” ιστορία ενός ζευγαριού που ανακαλύπτει ότι το μεγάλωμα των παιδιών δεν είναι ακριβώς μία εύκολη υπόθεση. Ειδικά η μητέρα που αναγκάζεται να αφήσει την καριέρα της για να ασχοληθεί με την ανατροφή τους, βλέποντας τα όνειρά της να την προσπερνάνε και η επαφή με τα παιδιά της να μην είναι επαρκή παρηγοριά φτάνει στα όριά της απελπισίας. Από αυτή την κατάσταση την βγάζει μία γυναίκα που φαίνεται να είναι η ιδανική για να αναλάβει το μεγάλωμα των παιδιών, επιτρέποντας την να ασχοληθεί με την καριέρα της.

Οπότε σίγουρα το βιβλίο αυτό δεν έχει καμία σχέση με αυτά τα βιβλία που επικεντρώνονται αποκλειστικά στην προετοιμασία για ένα βίαιο ξέσπασμα που θα εκτοξεύσει την αδρεναλίνη. Είναι περισσότερο ένα συμβατικό δράμα θα έλεγα για τις δυσκολίες της οικογενειακής ζωής, για τις ευκαιρίες που μπορεί να στερήσει, για τις τύψεις που μπορεί να υπάρχουν όταν αυτή η ζωή συνδυάζεται με την ευκαιρία μιας καριέρας, για τις μικρές απογοητεύσεις και τις μικρές χαρές που μπορεί να φέρει το μεγάλωμα ενός παιδιού ή και περισσότερων. Το πρόβλημα είναι ότι τα πράγματα περιορίζονται μόνο εκεί, χωρίς, μάλιστα, το μέγεθος του βιβλίου να βοηθάει στην ανάλυση μιας τέτοιας κατάστασης και στη μεγαλύτερη συναισθηματική εμπλοκή με την ιστορία που διαβάζουμε. Υπάρχει φυσικά και το βίαιο ξέσπασμα αλλά στην πραγματικότητα η συγγραφέας το φέρνει από το πουθενά, με ένα τρόπο που δεν ταιριάζει καθόλου με την ιστορία που διαβάζουμε στο μεγαλύτερο μέρος του. Είναι θα έλεγα μία εντελώς τυχαία πρόκληση που δεν προσθέτει απολύτως τίποτα, κάτι που μου θυμίζει γιατί αποφεύγω συνήθως τέτοια βιβλία. Στο τέλος σχεδόν πάντα καταλήγουν να περιγραφούν εντελώς απίθανες καταστάσεις και είναι κρίμα που καταλήγει εκεί αυτό το βιβλίο που η ιστορία του μου κίνησε τόσο το ενδιαφέρον.