Η Βαλέρια μπήκε στο μυαλό του… ‘Γκρευ’

Δε το πίστευα ποτέ ότι θα ερχόταν η ώρα να σχολιάσω αυτή τη σειρά. Δεν έχω διαβάσει τη πρωτότυπη εκδοχή όπου διηγείται την ιστορία η Ανα, ωστόσο μόλις είδα το ‘Γκρευ’ σε αρκετά προνομιακή τιμή, αποφάσισα να αρπάξω την ευκαιρία.

Περίληψη που βρίσκεται στο οπισθόφυλλο

Κρίστιαν Γκρέυ θέλει να έχει τον πλήρη έλεγχο σε ό,τι τον αφορά: ο κόσμος του είναι τακτοποιημένος, πειθαρχημένος και απόλυτα κενός – μέχρι την ημέρα που η Αναστάζια Στιλ«προσγειώνεται» στο γραφείο του, μια μπερδεμένη μάζα από καλλίγραμμα μέλη και ανάκατα καστανά μαλλιά. Προσπαθεί να την ξεχάσει, αντί γι’ αυτό όμως παρασύρεται από μια καταιγίδα συναισθημάτων που δεν μπορεί να κατανοήσει ούτε και να τους αντισταθεί. Σε αντίθεση με όλες τις γυναίκες που είχε μέχρι τότε ο Κρίστιαν, η ντροπαλή, ανεπιτήδευτη Άνα μοιάζει να βλέπει κατευθείαν μέσα του –πέρα από την επιχειρηματική μεγαλοφυΐα και τον ακριβό τρόπο ζωής–, την κρύα, πληγωμένη του καρδιά…

Προσωπική άποψη ή αλλιώς κριτική

Οταν αποφάσισα να το διαβάσω είχα φουλ περιέργεια. Όλα αυτά τα χρόνια που η σειρά έκανε πανδαιμονιο στο εξωτερικό αλλά φυσικά και στην Ελλάδα, είχα ακούσει διάφορες εκδοχές. Ότι είναι ρομαντικό, ότι είναι τσόντα πολιτείας, ότι είναι πολύ σκληρό για αυαισθητους αναγνώστες, ότι είναι όμορφο και θα με κάνει να ερωτευτώ τον πρωταγωνιστή. Και επειδή είχα πάρει μια μικρή γεύση μέσα από τις ταινίες για πολύ καιρό δεν πολύ ψηνόμουν να διαβάσω τα βιβλία. Είχα βρει το πρώτο βιβλίο των Πενήντα Αποχρώσεων του Γκρι όταν πήγαινα ακόμα δευτέρα λυκείου και με θυμάμαι να χαχανιζω σα πενταχρονο κοριτσάκι διαβάζοντας τις γραμμές που τότε μου φαίνονταν παντελώς φτωχικά γραμμένες (μάλλον αν επιχειρήσω να το διαβάσω και τώρα, το ίδιο ακριβώς πράγμα θα παρατηρήσω, είμαι σίγουρη)

Θα πω πρώτα τα θετικά μου ανακάλυψα μέσα από αυτό το ανάγνωσμα και μετά θα αναλύσω κάποιες απόψεις που έχω στο ίδιο το θέμα που πραγματεύεται το βιβλίο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι είναι απίστευτα ευκολοδιάβαστο. Οι σελίδες φεύγουν χωρίς να τις καταλάβεις και η ιστορία κυλά αρκετά γρήγορα χωρίς ουσιαστικά να κουράσει. Απλά υπάρχουν κάποιες στιγμές που νιώθεις ότι επαναλαμβάνονται. Το ίδιο θεωρώ ότι ισχύει και για κάποιες ατάκες που ο Γκρευ απλά επαναλαμβάνει ξανά και ξανά, προφανώς ‘τέχνασμα’ της συγγραφέως να κάνει τον Γκρευ πιο ‘σκληρό χαρακτήρα’.

Γενικά ως Βαλέρια, δε συμφωνώ με τον χαρακτήρα καθαυτό. Η συγγραφέας δεν έχω ιδέα πως ακριβώς σκέφτηκε να παρουσιάσει ένα τέτοιο είδωλο στο βιβλίο της. Ναι φυσικά και γνωρίζω πως η λογοτεχνία δε βρίσκει όρια, ωστόσο το να παρουσιάζεις έναν άντρα τόσο κατεστραμενο, ως έναν ρομαντικό ήρωα απλά κάνει το μυαλό μου να τρίζει.

Μέσα από τα μάτια του Κρίστιαν η Ανα, σύμφωνα πάντα με τη δική μου κριτική σκέψη, γίνεται ένα αντικείμενο σεξουαλικής απόλαυσης και μόνο παρολο που η συγγραφέας προσπαθεί να προσθέσει ‘ρομαντισμό’ ελαφρύνοντας λιγάκι τη θέση του. Επίσης δε καταλαβαίνω προς τι το όλο δράμα, με το παρελθόν του και τον χαρακτήρα του. Ίσως η ερώτηση αυτή απαντάται στα επόμενα βιβλία αλλά προσωπικά εμένα με κούρασε όλο το ‘είμαι αγριος άντρας, θα σε καταστρέψω, μείνε μακριά μου’ ενώ την επόμενη στιγμή κάνει ρομαντικά σε εισαγωγικά πράγματα, για τη κοπέλα ‘που αγαπά’. Ουσιαστικά ακυρώνεται ο χαρακτήρας.

Η Ανα από την άλλη φαίνεται μια αθώα κοπελίτσα αλλά παρόλα αυτά μπαίνει σε σχέση με τον Γκρευ με σκοπό να τον αλλάξει. Θεωρεί ότι χρειάζεται τη συνδρομή της για να επιστρέψει στη ‘κανονική ζωή’. Κάτι που μεταξύ μας δεν έχει γίνει ποτέ.

Δε ξέρω, ίσως λάτρεις του είδους θα αγαπήσουν το βιβλίο αυτό, ωστόσο εγώ το βρήκα έως και προσβλητικό. Βρήκα ατάκα του Κρίστιαν που έλεγε ‘Είναι θυμωμένη μαζί μου. Μάλλον έχει περίοδο’ που είναι τόσο απαρχαιωμένο στερεότυπο για τη γυναικεία συμπεριφορά που με κάνει να αηδιάζω με τον τροπο που η συγγραφέας επιλέγει να παρουσιάσει τον Γκρευ.

Δεν λυπήθηκα που το διάβασα, παρόλα αυτά θεωρώ ότι δεν αξίζει και τόσο τη προσοχή που του έχει αποδοθεί όλα αυτά τα χρόνια.