Ο Σωτήρης διάβασε το “Μέρες Δίχως Τέλος” του Sebastian Barry

Ένα πρωτότυπο και ιδιαίτερα ενδιαφέρον ιστορικό μυθιστόρημα από έναν από τους κορυφαίους Ιρλανδούς συγγραφείς των τελευταίων ετών.

Περίληψη από το οπισθόφυλλο

Ο Τόμας ΜακΝάλτι, μόλις δεκαεπτά ετών, και ο σύντροφός του Τζον Κόουλ κατατάσσονται στον αμερικανικό στρατό τη δεκαετία του 1850 και παίρνουν μέρος στους ινδιάνικους πολέμους και στη συνέχεια στον αμερικανικό εμφύλιο. Ορφανοί, έχοντας βιώσει και οι δυο τρομερές κακουχίες, και παρά τις φρικαλεότητες που αντικρίζουν, βρίσκουν τις μέρες που διανύουν γεμάτες φως και ζωντάνια. Στη συνέχεια συναντούν μια μικρή Ινδιάνα, και μια πιθανότητα ευτυχίας διαφαίνεται, αρκεί να μπορέσουν να επιβιώσουν. Παρά τη βία που κυριαρχεί, διαμορφώνεται το πορτρέτο μιας απρόσμενης και συγκινητικής οικογένειας.

Κινούμενο από τις πεδιάδες της αμερικανικής Δύσης μέχρι το Τενεσί, το μυθιστόρημα του Sebastian Barry είναι ένα αριστούργημα ατμόσφαιρας και γλώσσας που μας προκαλεί να δούμε αυτά που έχουν πραγματική σημασία, ακόμη και τις μέρες που μοιάζουν ατελείωτες και χωρίς ελπίδα.

Κριτική

Στην αρχή το διάβασμα αυτού του βιβλίου μου προκάλεσε αντιφατικά συναισθήματα. Η ιστορία του μου φαινόταν ιδιαίτερη και αρκετά πρωτότυπη, τη στιγμή που οι πρώτες έντονες εικόνες που έχει την ικανότητα να δημιουργεί ο συγγραφέας μου κίνησαν ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον, είχα, όμως, την εντύπωση ότι περνάει τα γεγονότα κάπως βιαστικά και ότι ανάμεσα στις πολύ ενδιαφέρουσες στιγμές της ιστορίας υπήρχαν και αρκετές σελίδες χωρίς κάτι αξιοσημείωτο. Καθώς προχωρούσα, όμως, και έμπαινα όλο και περισσότερο στο κλίμα, μπόρεσα να αντιληφθώ τη ροή της ιστορίας και το διάβασμα μου φαινόταν όλο και πιο συναρπαστικό, κάτι που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στην καταπληκτική γραφή του.

Έχω πει αρκετές φορές ότι δίνω μεγάλη σημασία στο τρόπο γραφής ενός βιβλίου. Είναι, φυσικά, για εμένα ένα βασικό στοιχείο ενός καλού βιβλίου να έχει μέσα του μία ενδιαφέρουσα ιστορία, όταν, όμως, αυτό συνδυάζεται με μία γραφή με ιδιαίτερα υψηλή λογοτεχνική αξία τότε τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα. Στην περίπτωσή του, όμως, έχω πραγματικά εντυπωσιαστεί. Σχεδόν κάθε παράγραφος, σχεδόν κάθε φράση είναι τόσο καλά δουλεμένη που σου έρχεται να σταματήσεις για να την διαβάσεις ξανά και ξανά. Αυτός ο συνδυασμός σκληρής γλώσσας και κυνισμού από τη μία και όμορφων μεταφορών από την άλλη είναι εντελώς εθιστικός και ταιριάζει απόλυτα στη φύση του βιβλίου που είναι μία λογοτεχνική αφήγηση των απομνημονευμάτων ενός στρατιώτη. Το τελευταίο γεγονός στο τέλος αφαιρεί και την ένσταση που ανέφερα την αρχή, η κάπως γρήγορη ροή της ιστορίας προφανώς είναι μία προσαρμογή του συγγραφέα στον τρόπο που ένας στρατιώτης θα αφηγούνταν τη ζωή του και αυτό το κάνει με πολύ καλό τρόπο, προσθέτοντας, μάλιστα, ακόμα και εσκεμμένα γραμματικά λάθη. Οπότε από κάποιο σημείο και μετά δεν είχα κάτι να παραπονεθώ.

Έχοντας αντιληφθεί ότι διαβάζω ένα πολύ καλό βιβλίο έφτασα σιγά σιγά στο ιδιαίτερα περιπετειώδες δεύτερο μισό στο οποίο ο συγγραφέας αφηγείται με πολύ συναρπαστικό τρόπο τη συμμετοχή του ήρωα μας σε διάφορες ένοπλες αναμετρήσεις μέσα από τις οποίες του δίνεται η ευκαιρία να μιλήσει για τη βαρβαρότητα του πολέμου και ειδικότερα για το μεγάλο έγκλημα ενάντια στους Αμερικανούς ιθαγενείς. Είναι πραγματικά συγκλονιστικός ο τρόπος που μας περιγράφει τη βία και τον τρόπο που επηρεάζει τον ήρωά μας που προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί πόσο μπορεί για να διατηρήσεις τη λογική του. Παράλληλα, όμως, όπως και σε όλο το βιβλίο, μέσα από αυτές τις σελίδες αποκαλύπτεται η δύναμη των ανθρώπινου σχέσεων, η δύναμη που μας δίνει η αγάπη που μπορεί να μας ενώσει, όποια μορφή και να έχει, κάτι που στο τέλος δίνει μία δόση συναισθήματος για να αντισταθμίσει τη σκληρότητα. Μετά από όλα αυτά είμαι αναγκασμένος να παραδεχτώ ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικό βιβλίο.