Ένα συγκλονιστικό βιβλίο για τη ζωή στο Άουσβιτς μέσα από τη ματιά ενός ανθρώπου που έγινε μέρος αυτής της μηχανής θανάτου για να μπορέσει να επιβιώσει και να διατηρήσει ζωντανό το ελάχιστο φως που απέμεινε μέσα σε αυτό το σκοτάδι. Μία πραγματική ιστορία που φωτίζει πτυχές αυτής της τραγωδίας, αναδεικνύει το μέγεθος του εγκλήματος αλλά αφήνει στο τέλος μία ηλιαχτίδα αισιοδοξίας για τη δύναμη του ανθρώπινου πνεύματος.
Περίληψη από το οπισθόφυλλο.
Ο Λάλε Σοκολόφ είναι ο άνθρωπος που χαράζει τους μπλε αριθμούς στα μπράτσα των φυλακισμένων του Άουσβιτς. Είναι αναγκασμένος να το κάνει. Από την βολική θέση του δερματοστίκτη, βλέπει, ζει την ανθρώπινη κτηνωδία, την καταγράφει σε αριθμούς και σε θύματα. Την καταγράφει σε αντοχή και σε κουράγιο ψυχής. Την χαρτογραφεί στα συναισθήματά του. Την καταγράφει σε θάνατο και σε έρωτα. Κάνει τον δικό του μυστικό αγώνα κάτω από το παγωμένο, απάνθρωπο βλέμμα του Μέγκελε. Ελπίδα του μοναδική, η Γκίτα, το κορίτσι που θ’ αγαπήσει μέσα στην απόλυτη ανθρώπινη αθλιότητα…
Μια αληθινή, βαθιά συγκινητική και συγκλονιστικά ανθρώπινη ιστορία αγάπης και επιβίωσης σε ένα από τα φρικτά κολαστήρια των Ναζί.
Ένα δυνατό μάθημα ζωής που νικά τη λήθη.
Κρητική
Για αυτό το βιβλίο έχω ακούσει τα καλύτερα λόγια και έχω διαβάσει αρκετές αποθεωτικές κριτικές. Αυτό τράβηξε την προσοχή μου μαζί, φυσικά, με το γεγονός ότι αναφέρεται στο ολοκαύτωμα, ένα θέμα που με ενδιαφέρει ιδιαίτερα και πιστεύω ότι πρέπει όλους να τους ενδιαφέρει για να μην ξεχαστεί ποτέ αυτό το έγκλημα. Βέβαια, από την άλλη, ανησυχούσα αν αυτή η καλή εντύπωση που άφησε αυτό το βιβλίο σε τόσους ανθρώπους αφήνοντας την συναισθηματική πίεση της περιγραφής αυτών των γεγονότων, ειδικά από τη στιγμή που αφηγούνταν μία αληθινή ιστορία.
Ξεκινώντας την ανάγνωση του βιβλίου αυτή η ανησυχία έγινε κάπως εντονότερη καθώς είχα την αίσθηση ότι η συγγραφέας δεν έχει την απαραίτητη τη λογοτεχνική ικανότητα για να αφηγηθεί αυτήν την ιστορία με ένα τρόπο που θα εξασφαλίζει τη συναισθηματική εμπλοκή του αναγνώστη. Από την άλλη, όμως, διέκρινα μία αυτοσυγκράτηση, μία απλότητα στη γραφή και γενικά μία ολοκληρωτική απουσία οποιασδήποτε πρόθεσης συναισθηματικού εκβιασμού του αναγνώστη, κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα καθώς θεωρώ ότι ειδικά σε ένα τέτοιο θέμα η υπερβολή είναι κάτι που πρέπει να αποφεύγεται. Συνεχίζοντας, όμως, το διάβασμα το βιβλίο κέρδιζε την εκτίμηση μου όλο και περισσότερο καθώς η συγγραφέας περιέγραφε με τον καλύτερο τρόπο τη ζωή του ήρωα μας, την προσπάθειά του να επιβιώσει άλλη μία μέρα, τα ρίσκα που αναγκάζονταν να πάρει και τα ηθικά διλήμματα που αντιμετώπιζε από τη στιγμή που έγινε ένα μέρος της γραφειοκρατίας του στρατοπέδου συγκέντρωσης. Αυτό, φυσικά, εντάσσεται στο πλαίσιο της αυτοσυγκράτησης που ανέφερα, κάπου εκεί, όμως, κάνει την εμφάνισή του ο έρωτας που ακόμα και μέσα σε αυτή την κόλαση μπορεί να ανθίσει. Έτσι το βιβλίο ξεχωρίζει γιατί είναι ταυτόχρονα ένα ντοκουμέντο για τη ζωή στο στρατόπεδο Άουσβιτς-Μπίρκεναου αλλά ταυτόχρονα και η αφήγηση μιας συγκινητικής ιστορίας. Πάνω από όλα, όμως, το βιβλίο είναι ένας ύμνος στην ανθρώπινη αντοχή, τόσο στη σωματική πλευρά του θέματος, με το σώμα και το πνεύμα που καταφέρνουν να επιβιώνουν στις πιο δύσκολες συνθήκες, όσο και στο βασικότερο που είναι φυσικά το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι εκεί, στο χαμηλότερο σημείο που έφτασε η ανθρωπότητα, μπορούσαν ακόμα να παραμένουν άνθρωποι και να μην αποτυπώνονται από οποιοδήποτε συναίσθημα.
Φυσικά όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι με κάποιον τρόπο υποβαθμίζεται η τραγωδία, ότι κυριαρχεί μία υπερβολική αισιοδοξία που επισκιάζει το έγκλημα που συντελέστηκε. Αντιθέτως, η συγγραφέας κάνει ότι μπορεί για να τονίσει τη φρίκη του ολοκαυτώματος, όλα αυτά τα τρομερά πράγματα που δεν μπορεί να τα χωρέσει ο νους του ανθρώπου αλλά τελικά έγιναν με έναν τρόπο άρτια οργανωμένο που χρησιμοποιούσε ότι μπορούσε να προσφέρει η ανθρώπινη ευφυΐα. Αυτή η ματιά στη γραφειοκρατική οργάνωση αυτού του εγκλήματος χρησιμεύει στην περαιτέρω ανάδειξη του αλλά και στη θλιβερή συνειδητοποίηση ότι αυτό που συνέβη δεν ήταν κάτι τυχαίο. Ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι στα τελευταία κεφάλαια η συγγραφέας μας δείχνει πώς αυτές οι ικανότητες που απέκτησε ο ήρωας μας χρησιμεύουν στον έξω κόσμο και μας οδηγεί στην ειρωνική διαπίστωση ότι στην πραγματικότητα τα πράγματα συνέχισαν όπως πριν.
Εν κατακλείδι πρόκειται για ένα εξαιρετικό βιβλίο που βάζει τον αναγνώστη μέσα σε αυτήν την τραγική κατάσταση, προσφέροντας του άφθονη συγκίνηση, ένα βιβλίο που μας μεταφέρει στην καρδιά της κόλασης για να μας δείξει ότι και εκεί μπορεί να υπάρξει κάποιο φως. Διαβάζοντάς το αισθάνθηκα πολλές φορές ένα κόμπο στο λαιμό στις στιγμές της συναισθηματικής κορύφωσης, πολλές φορές εξοργίστηκα σκεφτόμενος το μέγεθος αυτής της εγκληματικής ενέργειας, αυτού του μίσους που οδήγησε εκεί, στο τέλος, όμως, επιβεβαίωσα περισσότερο την πίστη μου σε όλα αυτά που μας κάνουν ανθρώπους και νομίζω ότι αυτό είναι το ισχυρότερο μήνυμα που μπορεί να περάσει μία συγγραφέας που αποφασίζει να ασχοληθεί με αυτό το θέμα.
Scattered Pages 