Η ώρα κόντευε μεσάνυχτα. Η Ελένη επέστρεφε από τη δουλειά στο μικρό, ισόγειο διαμέρισμα που νοίκιαζε στην Ευαγγελίστρια. Είχε χάσει για ελάχιστο χρόνο το τελευταίο λεωφορείο και έλλειψη χρημάτων για ταξί, είχε αποφασίσει να πάει στο σπίτι της με τα πόδια κάτι που απέφευγε. Φοβόταν το σκοτάδι, και ειδικά η περιοχή που έμενε την τρομοκρατούσε μόλις έπεφτε η νύχτα. Τρέμοντας από το κρύο και το φόβο της, διέσχισε την Αγίου Δημητρίου, μέχρι που έφτασε μπροστά στα νεκροταφεία της Ευαγγελίστριας. Μέσα στο σκοτάδι, οι παλιοί τάφοι έδειχναν στα μάτια της ακόμα πιο τρομακτικοί απ’ ότι ήταν. Η καλύτερή της φίλη, η Άννα, λάτρευε εκείνο το μέρος και την ατμόσφαιρα που απέπνεε, αλλά η Ελένη δεν μπορούσε να μοιραστεί τον ενθουσιασμό της. Μετάνιωνε που είχε επιλέξει να μείνει σε εκείνη την περιοχή, αλλά το μικρό σπίτι της ήταν καλή ευκαιρία.
Περπατούσε περιμετρικά του νεκροταφείου, όταν με την άκρη του ματιού της παρατήρησε μια σκιά να περνάει ανάμεσα από τους τάφους. Η καρδιά της άρχισε να σφυροκοπά.
“Ιδέα μου θα ήταν”, σκέφτηκε σε μια προσπάθεια να καθησυχάσει τον εαυτό της.
Επιτάχυνε το βήμα της μέχρι που έφτασε στο επόμενο στενό και κατάφερε να κρυφτεί, λαχανιασμένη, στην ασφάλεια της πολυκατοικίας της. Μπήκε βιαστικά στο σπίτι της και κλείδωσε την πόρτα τρεις φορές. Έβγαλε τα ρούχα της και μπήκε στο μπάνιο, θέλοντας να χαλαρώσει και να διώξει την ένταση όλης της μέρας. Όταν στέγνωσε, αποφάσισε να ξαπλώσει στον καναπέ και να σκοτώσει την ώρα της βλέποντας ηλίθια ριάλιτι, όπως όλοι οι συνομήλικοι της όταν δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν. Είχε χαλαρώσει για τα καλά, όταν άκουσε έναν επιτακτικό χτύπο στο παντζούρι της. Άνοιξε ελάχιστα το παντζούρι και κοίταξε από πίσω. Ένα παιδικό χέρι γλίστρησε και χτύπησε με τον ίδιο ρυθμό το παράθυρό της. Η Ελένη άνοιξε περισσότερο το παντζούρι και αντίκρισε ένα μικρό παιδί.
Άνοιξε το παράθυρο και πάγωσε όταν αντίκρισε το βλέμμα του. Τα μάτια του ήταν κατάμαυρα, χωρίς να ξεχωρίζει κόρη ή ίριδα και χωρίς να υπάρχει ούτε ίχνος λευκού.
“Συγνώμη, έχω χάσει τη μαμά μου, μπορείτε να μου ανοίξετε”, είπε με μια τρομακτικά απαθή φωνή. Η Ελένη έκλεισε με δύναμη το παράθυρο και το παντζούρι και κόλλησε το σώμα της στον τοίχο. Κρύος ιδρώτας την έλουσε.
“Δεν μπορεί, βλέπω εφιάλτη”, επαναλάμβανε.
Λίγα λεπτά μετά, η πόρτα της άρχισε να χτυπάει. Η Ελένη άρπαξε ένα μαχαίρι από την κουζίνα και έτρεξε προς τα εκεί. Άνοιξε το φως και κοίταξε από το ματάκι. Το παιδί με τα κατάμαυρα μάτια να στέκεται απ’έξω, με ένα φρικιαστικό χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπο του.
“Ελένη άνοιξέ μου! Ξέρω ότι είσαι μέσα! Θέλω απλά να παίξω μαζί σου”, είπε με τον ίδιο απαθή τόνο.
“Φύγε από εδώ, θα καλέσω την αστυνομία!”, ούρλιαξε η Ελένη.
“Άσε με να μπω να παίξουμε!”, επέμεινε το παιδί.
Η Ελένη άρχισε να πληκτρολογεί το νούμερο της αστυνομίας, αλλά το κινητό της ήταν νεκρό.
Το παιδί άρχισε να χτυπάει πάλι την πόρτα της και να τραγουδάει.
“Ήταν ένα μικρό καράβι,
ήταν ένα μικρό καράβι
που ήταν α-α-αταξίδευτο
που ήταν α-α-αταξίδευτο”
Η φωνή του ακούγονταν σαν μια φρικιαστική χορωδία από μονότονες φωνές. Η Ελένη κόλλησε την πλάτη της στην πόρτα και άρχισε να κλαίει.
“Και τότε ρίξανε τον κλήρο,
και τότε ρίξανε τον κλήρο,
να δούνε ποιος ποιος ποιος θα φαγωθεί,
να δούνε ποιος ποιος ποιος θα φαγωθεί”
“Φύγε από εδώ!”, ούρλιαξε η Ελένη.
Πέρασε όλη τη νύχτα στην πόρτα μέχρι που αποκοιμήθηκε από τα φρικιαστικά τραγούδια του παιδιού.
Ο ήχος του ξυπνητηριού της την επανέφερε στην πραγματικότητα. Άνοιξε τα μάτια της και συνειδητοποίησε ότι βρισκόταν στο κρεβάτι της.
“Αποκλείεται να ήταν όνειρο”, σκέφτηκε και έτρεξε ξυπόλητη μέχρι την πόρτα, “Ήταν τόσο ζωντανό”
Ξεκλείδωσε γρήγορα την πόρτα και την άνοιξε. Ο διάδρομος ήταν άδειος. Βγήκε όπως ήταν και περπάτησε μέχρι την είσοδο της πολυκατοικίας. Άκουσε βήματα πίσω της. Κάποιος ακούμπησε την πλάτη της. Γύρισε απότομα και αντίκρισε τρομαγμένη το παιδί με τα μαύρα μάτια. Μαζί του ήταν αλλά τρία παιδιά σαν κι αυτό.
“Δεν μας άνοιξες χθες”, είπαν όλα με μια φωνή, “Τώρα θα παίξουμε μαζί σου!”
Scattered Pages 