Η Ραφαέλα διάβασε το “Παιχνίδι του Αγγέλου” του Κάρλος Ρουίθ Θαφόν

   Σύνοψη βιβλίου

Στην καρδιά της Βαρκελώνης, σ’ ένα εγκαταλειμμένο μέγαρο, ένας νεαρός άντρας, ο Νταβίδ Μαρτίν, βγάζει τα προς το ζην γράφοντας ερωτικά μυθιστορήματα τρόμου με ψευδώνυμο. Στιγματισμένος από τα δύσκολα παιδικά του χρόνια και βασανισμένος από έναν ανέφικτο έρωτα, έχει βρει καταφύγιο στον κόσμο των βιβλίων και περνάει τις νύχτες του επινοώντας μπαρόκ ιστορίες για τον υπόκοσμο της πόλης.

Μια μέρα, τα βήματά του τον οδηγούν σ’ ένα μυστικό κλειδωμένο δωμάτιο, όπου ανακαλύπτει φωτογραφίες και γράμματα που μιλάνε για τον μυστηριώδη θάνατο του προηγούμενου ιδιοκτήτη του σπιτιού. Ο Νταβίδ αποφασίζει να εξιχνιάσει την υπόθεση που εμποτίζει σιγά σιγά το είναι του σαν αργό δηλητήριο. Η παράλληλη πρόταση ενός Γάλλου εκδότη να γράψει ένα βιβλίο που όμοιό του δεν έχει υπάρξει ποτέ, με αντάλλαγμα μια περιουσία και κάτι παραπάνω, θα περιπλέξει ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Σύντομα ο Νταβίδ θα συνειδητοποιήσει ότι περιβάλλεται από σκιές που απειλούν την ίδια του τη ζωή. Ο μάγος της ισπανικής λογοτεχνίας μας μεταφέρει και πάλι στο Κοιμητήριο των Λησμονημένων Βιβλίων, σε μια περιπέτεια έρωτα και μυστηρίου, με φόντο την ατμοσφαιρική αλλά και σκοτεινή Βαρκελώνη.

Λίγες σκέψεις

Η αγάπη μου για τα βιβλία του Θαφόν είναι τόσο μεγάλη, ώστε κάθε φορά που διαβάζω ένα από αυτά , μου είναι αρκετά δύσκολο, έως ανυπόφορο, να διαβάσω οτιδήποτε άλλο για λίγο καιρό.  Ο Θαφόν έχει ένα μαγικό χάρισμα όταν γράφει να σε αρπάζει και να σε βάζει μέσα στην ιστορία του.

Με το Παιχνίδι του αγγέλου, μας ξαναγυρίζει στη Βαρκελώνη, αυτή τη φορά είκοσι με τριάντα χρόνια πριν τα γεγονότα της Σκιάς του ανέμου, καθώς το βιβλίο λειτουργεί σαν τυπικό prequel της ιστορίας. Σε αυτό το καινούριο ταξίδι, συναντάμε τον Νταβίδ, έναν νεαρό επίδοξο συγγραφέα, που δουλεύει ως αρθρογράφος σε μια λαϊκή εφημερίδα και αργότερα ως συγγραφέας γκόθικ μυθιστορημάτων με ψευδώνυμο.

Σε μια περίοδο αρκετών δυσκολιών για τον Νταβίδ, μπαίνει στη ζωή του ο Αντρέας Κορέλλι, ένας κομψός Γάλλος εκδότης που του προσφέρει μια σωστή περιουσία για να γράψει ένα βιβλίο, όμοιο με το οποίο δεν έχει υπάρξει ποτέ: ένα βιβλίο που θα δημιουργεί μια καινούρια θρησκεία.  Ο Νταβίδ, νιώθοντας ότι δεν έχει τίποτα να χάσει από τη ζωή του, δέχεται την πρόταση του. Αυτή η πράξη του,  ουσιαστικά ανοίγει τον ασκό του αιόλου και μπλέκει τη ζωή  του Νταβίδ με αυτή του Ντιέγκο Μαρλάσκα, του προηγούμενου ιδιοκτήτη του σπιτιού του, ο οποίος πέθανε μυστηριωδώς. Τόσο το πέπλο μυστηρίου που καλύπτει την ταυτότητα του Κορέλλι, όσο και μια σειρά φόνων για τους οποίους είναι ο μοναδικός ύποπτος, οδηγούν τον Νταβίδ σε ένα ανεξέλεγκτο κυνήγι της αλήθειας, φτάνοντας σε σημείο να αμφισβητεί κατά πόσο είναι αυτή που πιστεύει.

Σαν έφηβη, άκουγα ένα γνωστό τραγούδι που έλεγε “πες αντίο, ενώ χορεύουμε με τον διάβολο απόψε”, ένα τραγούδι που απ’ τη μια πλευρά με συνάρπαζε και απ’ την άλλη με τρόμαζε. Αυτό το συγκεκριμένο τραγούδι είχα στο μυαλό μου όσο διάβαζα το Παιχνίδι του Αγγέλου.

O Nταβίδ, κάπως παρορμητικά, πιστεύοντας ότι η επιλογή του δεν θα έχει ιδιαίτερες συνέπειες, πουλάει τη συγραφική του ψυχή, με αποτέλεσμα να σπάσει τις λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στη λογική και στην παράνοια.

Τι να πει κανείς για τον Θαφόν; Πραγματικά κάθε βιβλίο του είναι τόσο αφηγηματικά άρτιο, που σε κάνει να παραβλέψεις ή και να μην δώσεις καν σημασία σε τυχόν “φλυαρίες” του συγγραφέα. Οι χαρακτήρες και αυτής της ιστορίας είναι άριστα δομημένοι, με μερικούς, όπως ο κύριος Σεμπέρε και ο Γκουστάβο Μπαρθέλο, να επιστρέφουν από το πρώτο βιβλίο της σειράς, και άλλους, όπως η Ισαβέλλα, να κλέβουν την παράσταση με την πρώτη εμφάνισή τους. Οι καβγάδες και οι συζητήσεις του Νταβίδ με την Ισαβέλλα αποτελούν την πιο ευχάριστη και αστεία νότα του βιβλίου. Σε αντίθεση με το πρώτο βιβλίο, όπου ακόμα και ο “κακός” Φουμέρο προκαλούσε δέος, σε αυτό το βιβλίο υπήρξαν χαρακτήρες οι οποίοι με εκνεύρισαν και πιστεύω ότι ακόμα κι αν έλειπαν από την πλοκή, το βιβλίο θα ήταν εξίσου καλό. Ενδεικτικά, και για να μην κάνω κάποιο μεγάλο σπόιλερ, θα αναφέρω την Κριστίνα Σανιέ, τον ανεκπλήρωτο έρωτα του Νταβίδ, που δεν κατάφερε να κερδίσει τη συμπόνια μου.

Γενικά, το Παιχνίδι του Αγγέλου είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο, αντάξιο του πρώτου βιβλίου της σειράς, και καταφέρνει με μεγάλη μαεστρία να μας ξεναγήσει σε μια μαγική Βαρκελώνη, σε μια από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ιστορίας της, προσφέροντας στιγμές που κόβουν την ανάσα.