Σύνοψη βιβλίου
Ύστερα από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα που της στοίχισε τη ζωή της οικογένειάς της, η δεκαεξάχρονη Έβερ διαθέτει το εξαιρετικό χάρισμα να βλέπει τις αύρες των άλλων, να ακούει τις σκέψεις τους και να γνωρίζει την ιστορία της ζωής τους με ένα απλό άγγιγμα.
Προσπαθώντας να κρατήσει κρυφή αυτή την ικανότητα, η Έβερ ζει στο περιθώριο και όλοι στο λύκειο την αντιμετωπίζουν ως φρικιό. Μέχρι την ημέρα που θα συναντήσει τον Ντέιμεν και τα πάντα θα αλλάξουν. Ο Ντέιμεν είναι όμορφος, γοητευτικός και πλούσιος. Και είναι ο μόνος που μπορεί να κατευνάσει την ένταση στο μυαλό της, εκπέμποντας μια μαγεία κατευθείαν στην ψυχή της. Καθώς η Έβερ βυθίζεται σε ένα κόσμο μυστικών και μυστηρίων, μάταια προσπαθεί να ανακαλύψει ποιος ή τι είναι πραγματικά ο Ντέιμεν. Το μόνο που ξέρει είναι ότι είναι παράφορα και αθεράπευτα ερωτευμένη μαζί του…
Λίγες σκέψεις
Αλήθεια, ποιος δεν έχει σκεφτεί έστω και μια φορά στη ζωή του πώς θα ήταν να είναι αθάνατος; Αυτό το ερώτημα φαίνεται να βασανίζει από την αρχή της ιστορίας τους ανθρώπους, αφού σε όλο τον κόσμο συναντάμε πλήθος μύθων για θνητούς που κέρδισαν την αθανασία μετά τον θάνατό τους, η χωρίς να χρειαστεί να πεθάνουν, όπως ο Ηρακλής για την Ελλάδα, ο Ουτναπιστίμ για την Σουμερία, και πλήθος άλλων μυθικών ηρώων. Η αβεβαιότητα που προκαλεί ο θάνατος και η ζωή μετά από αυτόν, ανέκαθεν τρομοκρατεί τους ανθρώπους, ενώ η ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα καταφέρουμε να νικήσουμε τη θνητότητά μας αποτελεί κινητήρια δύναμη για πολλούς.
Η Άλυσον Νοέλ δημιουργεί το μύθο της πατώντας πάνω στους παραπάνω προβληματισμούς. Η Έβερ Μπλουμ ήταν μια φυσιολογική έφηβη, μέχρι τη στιγμή που ένα τροχαίο της στέρησε τους γονείς, την αδερφή και το σκύλο. Η απώλεια των αγαπημένων της, όμως, δεν ήταν η μοναδική αλλαγή που έφερε το τροχαίο. Kαθηλωμένη στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου για πολλές μέρες, η Έβερ συνειδητοποιεί ότι μπορεί να δει τις αύρες άλλων ανθρώπων και να διαβάζει τις σκέψεις τους. Και πάνω απ’όλα, συνειδητοποιεί ότι μπορεί να βλέπει τη νεκρή αδερφή της, Ράιλι. Μόλις παίρνει εξιτήριο από το νοσοκομείο, αναγκάζεται να ακολουθήσει την αδερφή του πατέρα της και πλέον κηδεμόνα της, Σαμπίν, από το βροχερό Όρεγκον στην ηλιόλουστη Καλιφόρνια. Παρά τις προσπάθειες της Σαμπίν να μην της λείψει τίποτα, η Έβερ αλλάζει ριζικά. Η ξανθιά ενθουσιώδης και κοινωνική μαζορέτα δίνει τη θέση της στο “φρικιό” με τα φούτερ και τους εξίσου απόκληρους φίλους. Όλα αυτά αλλάζουν όταν στο σχολείο εμφανίζεται ο Ντέιμεν, ο απίστευτα γοητευτικός νέος μαθητής, που κάνει όλους του ψίθυρους από τις σκέψεις των γύρω της να εξαφανιστούν όταν είναι κοντά της και για τον οποίο αισθάνεται από την αρχή μια ανεξήγητη έλξη.
Αφού τελείωσα την περίληψή μου με το Ντέιμεν, θα αρχίσω να σχολιάζω τους χαρακτήρες από αυτόν. Ο Ντέιμεν είναι με λίγα λόγια ο Mr τέλειος: όμορφος, μυστηριώδης, γοητευτικός, πλούσιος. Πραγματικά, η συγγραφέας αφιερώνει αρκετές σειρές στο να περιγράφει πόσο καταπληκτικός ζωγράφος είναι ο Ντέιμεν, πόσο τέλεια μαγειρεύει, πόσο απίστευτα χαρισματικός είναι, κτλ. Είναι λογικό, θεωρητικά, οποιοσδήποτε έχει ζήσει τόσες εκατοντάδες χρόνια και έχει απεριόριστο ελεύθερο χρόνο, να έχει όλα αυτά τα χαρίσματα (εκτός ίσως από εμένα στη θέση του). Αλλά αυτό ακριβώς είναι που τον κάνει τόσο απίστευτα εκνευριστικό. Πραγματικά, αν είχα διαβάσει το βιβλίο λίγα χρόνια νωρίτερα, σίγουρα θα τον είχα ερωτευτεί, αλλά σήμερα, που είμαι λίγο πιο ώριμη (εδώ γελάμε), απλά δεν τον αντέχω. Προτιμώ να διαβάζω για χαρακτήρες που έχουν τα ελαττώματά τους, πράγμα που τους δίνει μια πιο αληθινή διάσταση σε αντίθεση με το Mr Ντέιμεν “Τέλειο”.
Και αφού αναφέρθηκα σε ελαττώματα, νομίζω επιβάλλεται να σχολιάσω έναν εξίσου εκνευριστικό με το Ντέιμεν χαρακτήρα, για τον αντίθετο, όμως, λόγο: έχει ατελείωτα ελαττώματα. Φυσικά μιλάω για την Χέιβεν, τον χαρακτήρα που εξαντλεί το DSM από άποψη ψυχολογικών προβλημάτων. Η Χέιβεν είναι κακομαθημένη, απαιτεί την προσοχή των γύρω της και για να το πετύχει αυτό πάει σε ένα σωρό ομαδικές συνεδρίες και ντύνεται σαν βαμπίρ. Όταν βλέπει πρώτη φορά το Ντέιμεν, κολλάει μαζί του, και κάνει απίστευτες σκηνές ζήλιας στην κατά τα άλλα φίλη της, Έβερ, λόγω της προσοχής που της δίνει ο Ντέιμεν.
Επειδή πήρα φόρα και αν συνεχίσω να σχολιάζω τους χαρακτήρες του βιβλίου που ήθελα να πλακώσω στο ξύλο θα γράψω μυθιστόρημα, θα αναφερθώ και στους δύο αγαπημένους μου χαρακτήρες, τον Μάιλς και την Ράιλι.
Ο Μάιλς είναι αυτό που λέμε Drama queen και είναι ένας αρκετά ευχάριστος χαρακτήρας και ίσως ο μόνος φίλος της Έβερ που είναι κοντά σ’αυτό που λέμε πραγματικός φίλος.
Η Ράιλι από την άλλη είναι ο πιο καλογραμμένος χαρακτήρας του βιβλίου. Ένα δωδεκάχρονο κορίτσι, στην αυγή μιας εφηβείας που ποτέ δεν θα ζήσει, εγκλωβισμένο ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο προκειμένου να βοηθήσει την αδερφή της να συμβιβαστεί με τα νέα δεδομένα της ζωής της. Η Ράιλι είναι με διαφορά το πιο κεφάτο, το πιο φωτεινό κομμάτι του βιβλίου. Αν και νεκρή, είναι ο μόνος χαρακτήρας που πραγματικά ζει και που θέλει να ζήσει όσα στερήθηκε. Δεν ξέρω αν φταίει το ότι έχω κι εγώ μικρότερη αδερφή και είμαι λίγο ευαίσθητη σε τέτοια θέματα, αλλά πραγματικά, υπήρχαν σκηνές της Ράιλι στις οποίες έκλαιγα και ίσως η παρουσία της ήταν αυτό που έκανε το βιβλίο να μου μείνει και να μου αφήσει μια γλυκόπικρη αίσθηση.
Με την πρωταγωνίστρια της ιστορίας, την Έβερ θα ασχοληθώ σε κάποιο από τα υπόλοιπα βιβλία, όπου θα έχω μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα της.
Γενικά το Αιώνια δική σου είναι ένα βιβλίο που θα λάτρευα αν το είχα διαβάσει όσο ήμουν έφηβη, αλλά δεν με καλύπτει απόλυτα ως ενήλικα, χωρίς όμως να είναι ένα κακό βιβλίο. Ελπίζω τα υπόλοιπα βιβλία της σειράς να ξεπεράσουν τα όποια προβλήματα είχε αυτό και να δώσουν μια συναρπαστική συνέχεια στην ιστορία του Ντέιμεν και της Έβερ.
ΥΓ: Πόσο μα πόσο τέλειο το ότι η συγγραφέας ονόμασε τον πιο αχώνευτο χαρακτήρα του βιβλίου (σπόιλερ) Ποβερίνα?
Scattered Pages 