Το περιθώριο ασκεί διαχρονικά μια ακαταμάχητη έλξη στους πάσης φύσεως υποψιασμένους με αθωότητα κοινωνικούς παρατηρητές σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να το συλλάβουν, να το κατανοήσουν, να το οργανώσουν και εντέλει να το «χωνέψουν». Κινηματογραφιστές όπως ο Νίκος Νικολαΐδης, ένας από τους βασικούς εκπροσώπους του νέου πειραματικού και αβανγκάρντ ελληνικού σινεμά με ταινίες ορόσημα όπως την «Γλυκιά Συμμορία», «τα Κουρέλια τραγουδάνε ακόμα» και το «ο Χαμένος τα παίρνει όλα»,  έχουν εξυμνήσει το ελληνικό outcast και έχουν μαγέψει το σινεφίλ – και όχι μόνο – κοινό με το έργο τους. Κατ’ αναλογία με το σινεμά και στη λογοτεχνία συναντάμε ποιητές και πεζογράφους  με πλούσια συγγραφική δραστηριότητα, οι οποίοι επιστρατεύουν από την φαρέτρα της τέχνης  τους και την πλούσια θεματολογία  του περιθωρίου όλα τα μέσα που διαθέτουν για να καταγράψουν και να περιγράψουν με κάθε λεπτομέρεια  το περιθώριο με κορυφαίο εκπρόσωπο ενδεχομένως τον Charles Bukowski .  Αντιστοίχως, στο πεδίο της αστικής λαογραφίας ο Ηλίας Πετρόπουλος με αστείρευτο ερευνητικό ενδιαφέρον ασχολήθηκε με θέματα που θεωρήθηκαν ταμπού, φυλακίστηκε και αυτοεξορίστηκε προσπαθώντας σε όλη τη διάρκεια της ζωής του να εξερευνήσει και να αποκαλύψει τις «εξοστρακισμένες και απαγορευμένες νησίδες» του ελληνικού κοινωνικού γίγνεσθαι.

Προφανώς θα αναρωτιέσαι ποια είναι η σχέση όλων των παραπάνω προσώπων με την κριτική του βιβλίου των Nicci French «Οργισμένη Παρασκευή»; Στο  βιβλίο αυτό η πρωταγωνίστρια  της σειράς καταζητείται από την αστυνομία και ταυτοχρόνως η ίδια επιλέγει να ζήσει σε απογυμνωμένα δωμάτια όπου μένουν τα φτωχά και περιθωριακά  στοιχειά της βρετανικής πρωτεύουσας. Ταυτόχρονα, εργάζεται παράνομα εξαπατώντας τους ανυποψίαστους φίλους του πρώην συντρόφου της. Η απεγνωσμένη προσπάθεια της ηρωίδας να αποδείξει την αθωότητα της χωρίς να προθυμοποιείται να χαρίσει την ελευθερία της στα θεσμικά  όργανα της εξουσίας και του νόμου αγγίζοντας τα όρια της αυτοδικίας έρχεται σε αντιδιαστολή με το παράδειγμα του Σωκράτη, ο οποίος αν και ήταν αθώος και είχε δυνατότητα να δραπετεύσει από την φυλακή και να αποφύγει την θανατική ποινή χωρίς να διστάσει στιγμή αποφάσισε και ήπιε το κώνειο όντας αθώος. Το  βιβλίο «Οργισμένη Παρασκευή μοιάζει να  απομακρύνεται από την χριστιανική ηθική της Ορθόδοξης παράδοσης  και να προσεγγίζει τον δρόμο της εβραϊκή λογικής «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντας αντί οδόντα». Ας μην λησμονούμε ότι ο Χριστός όντας αθώος θέλησε να γίνει θυσία και να σταυρωθεί για να εξιλεωθεί το ποίμνιο του. Η Φρίντα Κλάιν ωστόσο αποφασίζει να διεκδικήσει την ελευθερία της και να εντοπίσει μόνη της  τον δολοφόνο του πρώην συντρόφου της σοδομίζοντας πάνω στο «άρρωστο»  σώμα των «νοσηρών» θεσμών που καταδυναστεύουν τις ζωές των ανθρώπων της κοινωνίας.

Περίληψη στο Οπισθόφυλλο

Όταν ανακαλύπτεται ένα πρησμένο και μελανιασμένο πτώμα να επιπλέει στον ποταμό Τάμεση, η αστυνομία μπορεί τουλάχιστον να είναι σίγουρη ότι η αναγνώριση του θύματος δεν θα αποτελέσει πρόβλημα. Γύρω από τον καρπό του νεκρού ανθρώπου, υπάρχει ένα νοσοκομειακό περικάρπιο. Επάνω του, είναι γραμμένο ένα όνομα: Δρ Φ. Κλάιν.

Όμως η ψυχοθεραπευτήρια Φρίντα Κλάιν είναι ολοζώντανη. Και καθώς δεν αργούν να βρεθούν στοιχεία που τη συνδέουν με το έγκλημα, καθίσταται η υπ’ αριθμόν ένα ύποπτη!

Μην έχοντας τη δυνατότητα να πείσει την αστυνομία για την αθωότητα της, η Φρίντα αναγκάζεται να πάρει μια πολύ ριψοκίνδυνη απόφαση προκειμένου να μπορέσει να ενώσει όλα τα κομμάτια του αποτρόπαιου παζλ και ν’ ανακαλύψει την αλήθεια, πριν να είναι πολύ αργά τόσο για την ίδια όσο και για τους ανθρώπους που αγαπά.

Κριτική

Όταν η πρωταγωνίστρια μιας εμπορικά επιτυχημένης σειράς βιβλίων χλευάζει τους μηχανισμούς λειτουργίας της Δικαιοσύνης, παρακάμπτει τα θεσμικά όργανα του τυπικού κοινωνικού ελέγχου αξιοποιώντας τις επαφές που έχει συνάψει με το άτυπο κοινωνικό δίκτυο της ( χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Κάρλσον), σπαταλά με τις ενέργειες της ανθρώπινους και κατ’ επέκταση οικονομικούς πόρους της αστυνομίας  όντας καταζητούμενη  , θέτει σε κίνδυνο στενά άτομα από το περιβάλλον της (π.χ. με κίνδυνο απέλασης , με κίνδυνο να κατηγορηθούν για σύσταση συμμορίας και για ηθική αυτουργία στη χρήση άσκοπης βίας ) και η απήχηση του βιβλίου αποτιμάται σε εκατομμύρια αντίτυπα, τότε θα πρέπει να τεθεί μια προβληματική σε σχέση με την σφυρηλάτηση των προτύπων και τις παρενέργειες που μπορεί να προκύψουν όταν το ιδεολογικό κεφάλαιο των εμπορικών συγγραφέων αντιστρατεύεται την κυρίαρχη ιδεολογία. Αν τα βιβλία ανήκουν στους ιδεολογικούς φορείς καταστολής τότε θα μπορούσαμε να εξάγουμε το συμπέρασμα ότι οι συγγραφείς φλερτάρουν με την βία, υπονομεύουν την εύρυθμη λειτουργία της Δικαιοσύνης προβάλλοντας την αυτοδικία και διαρρηγνύουν την κοινωνική ειρήνη και συνοχή. Ας μην ξεχνάμε εξάλλου ότι ακόμη και η ίδια η Φρίντα Κλάιν καταφεύγει στο τέλος της ιστορίας στην χρήση βίας.   

  Απογοητευτικό είναι επίσης το γεγονός ότι η Φρίντα Κλάιν ενίοτε εκτός από ψυχοθεραπεύτρια δηλώνει ότι είναι και γιατρός συμπληρώνοντας την πλάνη  μεταξύ των διαχωριστικών γραμμών και ορίων που υπάρχουν μεταξύ των επιστημών της κλινικής ψυχολογίας και της ψυχιατρικής.  

Θετική έκπληξη στο βιβλίο αυτό συνιστά το γεγονός ότι  η Φρίντα Κλάιν εμφανίζεται να δρα παρασκηνιακά ενώ αποφασιστικό ρόλο  για την λύση του δράματος παίζουν σε αυτό το βιβλίο οι φίλοι και το περιβάλλον της δημοφιλούς ψυχοθεραπεύτριας. Επομένως, το βιβλίο αυτό έστω και για λίγο σταματά να γίνεται τόσο προσωποκεντρικό και αναδεικνύεται έστω και προσωρινά η αξία της συλλογικής και συνεργατικής δράσης για την επίτευξη του τελικού αποτελέσματος.

Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα πολυσέλιδο  βιβλίο που διαβάζεται ευχάριστα από τον αναγνώστη και παρουσιάζει γρήγορη πλοκή και ρυθμό και διεγείρει το ενδιαφέρον του για την λύση του μυστηρίου απογοητεύοντας τον όμως ταυτόχρονα για τις τεχνικές που υιοθετεί  και τις μηχανορραφίες που σκαρφίζεται η Φρίντα Κλαιν για την επίτευξη του σκοπού της.