Ανεργία. Εγκατάλειψη. Μονογονεϊκότητα. Σχολικές Υποκουλτούρες. Κοινωνικός Έλεγχος. Χάσμα Γενεών. Παραβατικότητα. Εθισμός. Τοξικοεξάρτηση. Αποκλίνουσες Συμπεριφορές. Παραίτηση. Εξαθλίωση. Εξαχρείωση. Ματαίωση. Ακύρωση. Πόνος.  

          Μια κοινωνική προβληματική που ξεδιπλώνεται και αναπτύσσεται από την Λίτσα Ψαραύτη με απώτερο σκοπό να αφυπνίσει του νέους για τους κινδύνους που ελλοχεύουν στην ευαίσθητη περίοδο της εφηβείας τους με κεντρικό άξονα ανάλυσης το  πρόβλημα των ναρκωτικών. Μια ρεαλιστική ιστορία που διαβάζεται ευχάριστα από τον αναγνώστη χωρίς η συγγραφέας να καταφεύγει σε περίτεχνα λογοτεχνικά φτιασίδια αλλά κυοφορεί με την πένα της μια εφηβική πραγματικότητα βίαιης ενηλικίωσης που φαντάζει ως ένα γνήσιο, αληθινό και ακατέργαστο προϊόν λογοτεχνικής μυθοπλασίας.

Περίληψη από το Οπισθόφυλλο

            Η Μαρία είναι τελειόφοιτη γυμνασίου. Όλα πηγαίνουν καλά στη ζωή της ως τη μέρα που αρχίζει να κάνει παρέα με το Μάρκο, ένα αγόρι της δευτέρας λυκείου. Ο Μάρκος τη σπρώχνει στα ναρκωτικά, στα χάπια και στα «τριπάκια».  Η Μαρία περνάει όλα τα στάδια του εξευτελισμού και της ταπείνωσης και φτάνει ως την κόλαση. Θα μπορέσει τελικά να γλιτώσει και να γιατρέψει τα τραύματα του κορμιού και της ψυχής της; Θα τη σώσει η αγάπη των γονιών της; Ένα δυνατό μυθιστόρημα για τα σημερινά παιδιά και τους εφήβους που τολμάει να βάλει το μαχαίρι βαθιά και να περιγράψει με σκληρή γλώσσα το μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα της εποχής μας, τα ναρκωτικά.

          Η Μαρία είναι όπως όλα τα άλλα κορίτσια γύρω μας, και κάθε παιδί της ηλικίας της – ακόμα και το δικό μας – κινδυνεύει να ζήσει μια τέτοια περιπέτεια. Ένα βιβλίο που ενδιαφέρει όχι μόνο τα παιδιά, αλλά και τους ενήλικους, ιδιαίτερα τους γονείς.  

Κριτική

                Η ιστορία διαδραματίζεται στα τέλη της δεκαετίας του 90 στην Αθήνα και πρωταγωνίστρια του εφηβικού αυτού μυθιστορήματος είναι η Μαρία. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι η συγγραφέας πλάθει την ιστορία της ενσωματώνοντας στο κείμενο της εμπορικές ονομασίες προϊόντων και καλλιτεχνών, προκειμένου η αφήγηση της να αφουγκράζεται την εποχή της και  να είναι περισσότερο συνδεδεμένη και εναρμονισμένη με την πραγματικότητα που υπηρετεί.  Αναλυτικότερα, ο αναγνώστης έκπληκτος θα   συναντήσει αναφορές όπως για παράδειγμα για τις Spice Girls, την Μαντόνα, την Γαρμπή, τον Αλκαίο, τον Σφακιανάκη, τον Ρόκκο, τα Ξύλινα Σπαθιά,  καθώς επίσης και για την συνδρομητική τηλεόραση της εποχής, το Filmnet, τις μοτοσυκλέτες Yamaha, τα τσιγάρα Marlboro και το περιοδικό ΚΛΙΚ, προκειμένου η συγγραφέας να ενσαρκώσει τον φανταστικό κόσμο, μέσα στον οποίο επιθυμεί να ζουν και να κινούνται οι χαρακτήρες που έχει πλάσει. Η λογοτεχνία μπερδεύει τεχνηέντως την αφήγηση με το εμπόριο, το μάρκετινγκ και την έμμεση διαφήμιση και το τελικό αποτέλεσμα αν και εκ πρώτης όψεως φαίνεται επιτυχημένο όσον αφορά τον στόχο του, ωστόσο είναι ταυτόχρονα και απογοητευτικό. Δεν θα θέλαμε να κρύψουμε την λύπη μας και  το γεγονός ότι προκαλεί θλίψη στον αναγνώστη η σκέψη ότι οι συγγραφείς σήμερα είναι καταδικασμένοι να σκηνοθετούν εικόνες με συνθέσεις εμπορικών προϊόντων στον φανταστικό κόσμο που δημιουργούν, προκειμένου να είναι σε θέση να αιχμαλωτίσουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Στις κρυφές διαφημιστικές καταιγίδες που εξαπολύονται από τους ανθρώπους της διανόησης και του πνεύματος ενσωματώνοντας το μάρκετινγκ μέσα στα καλλιτεχνικά τους έργα  θα ήταν δόκιμο αναγνώστες και συγγραφείς να προστατεύονται με ομπρέλα.  Σε μια κανονιστική και ιδεαλιστική πραγματικότητα θα ήταν επιθυμητό η εφηβική λογοτεχνία να μην εμπεριέχει εμπορικές ονομασίες τσιγάρων και προι¨οντων αλλά πάνω στα πακέτα να τυπώνονται σύντομα αποσπάσματα από βιβλία συγγραφέων σε σχέση με τον εθισμό και την εξάρτηση. Γενικότερα, θα ήταν ηθικά επωφελές αν το εμπόριο υπηρετούσε την τέχνη και όχι το αντίστροφο.      

            Η προσέγγιση της Ψαραύτη και η εξέλιξη της ιστορίας διατρέχεται από μια γραμμικότητα. Τα στερεότυπα και οι υπεραπλουστευμένες αντιλήψεις θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Οι Αθίγγανοι στο Μενίδι δεν θα έπρεπε να προβάλλονται από την Ψαραύτη ως έμποροι των κυκλωμάτων των τοξικοεξαρτημένων, διότι οι λογοτέχνες ως ένα κομμάτι των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης φέρουν μια πολλή σημαντική ευθύνη και έχουν μια κεφαλαιώδη αποστολή.  Οι συγγραφείς θα πρέπει να υπηρετούν το λειτούργημα τους και να διαπαιδαγωγούν τους νέους ανθρώπους να κατευνάζουν και να καταστέλλουν τα φυλετικά μίση και τις  προκαταλήψεις. Εμψυχώνοντας όμως οι συγγραφείς χαρακτήρες που είναι “δανεισμένοι” από τον πραγματικό κόσμο έχει ως αποτέλεσμα και να οξύνονται οι φυλετικές διακρίσεις ενισχύοντας τον κοινωνικό αποκλεισμό αυτών των ομάδων αλλά και η ίδια η συγγραφέας να χάνει την ευκαιρία να αναδείξει το ταλέντο της όσον αφορά την φαντασία της και την δημιουργικότητα της.  

            Η Ψαραύτη στο μυθιστόρημα αυτό προσπαθεί να αναδείξει το φάσμα της εξαθλίωσης των τοξικοεξαρτημένων. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε το γεγονός ότι λίγα χρόνια πριν εκδοθεί το βιβλίο είχε προβληθεί στις κινηματογραφικές αίθουσες το περίφημο Trainspotting που έκανε μεγάλη εμπορική επιτυχία και αναδείκνυε την κουλτούρα των ναρκωτικών. Ενδεχομένως, η  Λίτσα Ψαραύτη να ήθελε να απομυθοποιήσει την αστική κουλτούρα των τοξικοεξαρτημένων και να αναδείξει την εξαθλίωση που βιώνουν σε προσωπικό και ανθρώπινο επίπεδο τα ίδια τα υποκείμενα και το περιβάλλον τους.

            Συνοπτικά, το βιβλίο «Επικίνδυνα Παιχνίδια» είναι ένα σύντομο μυθιστόρημα που διαβάζεται χωρίς ιδιαίτερο κόπο και θα μπορούσε να λειτουργήσει  και ως ένα χρήσιμο δώρο για την βιβλιοθήκη κάθε εφήβου που ενδεχομένως φλερτάρει με την ιδέα των χημικών πειραματισμών και της δοκιμής των αντοχών του όσον αφορά την σφαίρα της αυτοκυριαρχίας και του αυτοελέγχου. Ωστόσο, σημαντικό στοιχείο είναι ο αναγνώστης να έχει ενεργοποιημένες τις κεραίες κριτικής σκέψης του.   

MAT. Χούλιγκανς. Παράνομα στοιχήματα. Στημένα παιχνίδια. Αθλητικοί σύνδεσμοι επανδρωμένοι με οπαδούς που  συναλλάσσονται για ωφελήματα με το αζημίωτο.  Αθλητές που χρηματίζονται. Προπονητές που εκβιάζονται. Βαθμοί που χαρίζονται. Πάθη που διεγείρονται. Αθλητικοί παράγοντες που κινούν εν κρυπτώ τα νήματα για την προώθηση και εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων. Αχαλίνωτη βία στις κερκίδες. Υβριστικά συνθήματα προορισμένα να εξαγριώσουν τους αθλητές και να δυναμιτίσουν την ένταση μεταξύ των αντίπαλων αθλητικών ομάδων. Συνθήματα που προσβάλλουν τα ήθη και πληγώνουν την συλλογική ταυτότητα των φιλάθλων. Καπνογόνα. Φωτοβολίδες. Εμπορευματοποίηση και αποκτήνωση.  Εκδοτικά συγκροτήματα προορισμένα να  χειραγωγούν τον φίλαθλο κόσμο, να ετεροκατευθύνουν το κοινό τους και να εξοφλούν τα γραμμάτια υποστήριξης της κατεστημένης πολιτικής και οικονομικής ελίτ. Δημοσιογράφοι που  διαμορφώνουν και διαπλάθουν την κοινή γνώμη και εν προκειμένω  στρατολογούν φιλάθλους μετατρέποντας τους σε άμορφες και απρόσωπες μάζες που λειτουργούν ως  άτυπες ομάδες πίεσης. Αθλητές χωρίς παιδεία. Δημοσιογράφοι δίχως δεοντολογία. Διαιτητές δίχως ελευθερία. Ένα σκοτεινό πηγάδι απελπισίας και φτώχειας, από το οποίο όλοι στραγγαλίζονται και κανένας δεν μοιάζει αρκετά πρόθυμος να επιδείξει το ηθικό του εκτόπισμα. Όλοι εξαργυρώνουν την σιωπή τους ανεξαρτήτως τιμής. Πατάνε τέρμα το γκάζι στην αλλοτρίωση και την ηθική διολίσθηση αλλά «πριν από το τέρμα» κάτι φαίνεται να αλλάζει και να ξεπροβάλλει η ελπίδα μέσα από το τούνελ . Ένα εφηβικό βιβλίο που αν και γράφτηκε σχεδόν πριν από 35 χρόνια αν είχε διαβαστεί από εκείνους τους εφήβους που το είχαν περισσότερο ανάγκη, σήμερα δεν θα μονοπωλούσαν την ειδησεογραφία οι δυσάρεστες ειδήσεις εκείνες που κάνουν τον πραγματικά φίλαθλο κόσμο να δυσαρεστείται, να θλίβεται και να πενθεί.

Περίληψη από το Οπισθόφυλλο

Στη φτωχογειτονιά μεγαλώνουν τρεις φίλοι. Αυτοί, η μπάλα τους και τα όνειρα τους για «κοινωνική άνοδο».

Πόσους συμβιβασμούς, πόσες υποχωρήσεις πρέπει να κάνουν γι’ αυτή την άνοδο; Τι αντίτιμο πρέπει να δώσουν στα κυκλώματα;

          Ακριβώς πριν από το τέρμα όμως…

          Ένα συναρπαστικό εφηβικό μυθιστόρημα που αγγίζει τα προβλήματα, τη μοναξιά του σύγχρονου νέου και τον συνοδεύει στις έντονες αναζητήσεις του.

Κριτική

       Μια συγγραφέας τιμημένη από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά, τον Δήμο Αθηναίων, το Πανεπιστήμιο της Πάντοβα, την Ακαδημία Αθηνών και υποψήφια για το διεθνές βραβείο Άντερσεν, η Γαλάτεια Γρηγοριάδου – Σουρέλη, γράφει εν έτι 1987 ένα εφηβικό μυθιστόρημα το οποίο έμελε να είναι προφητικό για το δυσοίωνο μέλλον και την πορεία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μολονότι η ιστορία του μυθιστορήματος εξελίσσεται στα τέλη της δεκαετίας του 1970 με αρχές της δεκαετίας του 1980 η ιστορία μοιάζει να είναι τραγικά επίκαιρη. Ας θυμηθούμε την πρόσφατη και εν ψυχρώ δολοφονία του Άλκη Καμπανού στη Θεσσαλονίκη που λόγω της αγάπης του για την ομάδα του Άρη έχασε την ζωή του σε ηλικία μόλις 19 ετών πριν από λίγες μέρες. Με φόντο την θλιβερή επικαιρότητα αναλογίζεται κανείς ότι ενδεχομένως οι νεαροί θύτες του συγκεκριμένου συμβάντος εάν είχαν την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με την λογοτεχνία και με την μελέτη παρεμφερών μυθιστορημάτων με το εξεταζόμενο της Γρηγοριάδου ( βλέπε για παράδειγμα «την Φανέλα με το Νούμερο Εννέα» του Μένη Κουμανταρέα και το «Αρχίζει το Ματς» της Αγγελικής Βαρελά) θα μπορούσαν ενδεχομένως να είχαν αποφύγει να ακολουθήσουν το σκοτεινό μονοπάτι της τυφλής οπαδικής βίας. Ας μην λησμονούμε και το γεγονός ότι υπάρχουν σοβαρές καταγγελίες και για την επονομαζόμενη «Παράγκα» του ελληνικού ποδοσφαίρου.

          Πρωταγωνιστές του βιβλίου «Πριν από το τέρμα» είναι τρεις παιδικοί φίλοι:  Ο Γιάννης που είναι ένας ανερχόμενος και πολλά υποσχόμενος ποδοσφαιρικός αστέρας, ο Λευτέρης που είναι ένας δημοσιογράφος και αθλητικογράφος που αναδύεται γρήγορα σε υπεύθυνο αθλητικού τμήματος μιας εφημερίδας ευρείας κυκλοφορίας και ο Γιώργος που εργάζεται και έχει αναλάβει την εκπροσώπηση, την οργάνωση και τη δράση ενός μεγάλου αθλητικού συνδέσμου.   Σύντομα οι τρεις φίλοι συμβιβάζονται με τα όνειρα τους και προδίδουν τις αρχές και τις αξίες τους.  Ωστόσο, τι θα επιλέξουν οι πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος εντέλει να υπερασπιστούν; Την φιλία τους ή τις ματαιόδοξες απαιτήσεις τους;

          Μια ιστορία για το ευ αγωνίζεσθαι και μια αφήγηση που εξαίρει τον αθλητισμό και το φίλαθλο πνεύμα. Μολονότι  το βιβλίο αυτό μοιάζει να προδιαγράφει την αρνητική τροχιά που διαγράφει ο ελληνικός αθλητισμός σήμερα, ωστόσο οι ιδέες της Γαλατείας Γρηγοριάδου φαντάζουν να είναι ιδεαλιστικές προβάλλοντας τα ιδεώδη μιας άλλης εποχής και έρχονται σε σύγκρουση με τον γυμνό απτό ρεαλισμό. Δεδομένου ότι η αναβίωση του κορυφαίου παγκόσμιου αθλητικού γεγονότος, οι Ολυμπιακοί Αγώνες, πραγματοποιήθηκε από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή το 1896 με κεντρικό  σύνθημα «Πιο Γρήγορα – Πιο Ψηλά – Πιο Δυνατά» και  την εμπορευματοποίηση αυτών  μέσω των χορηγιών και την προβολή διαφημίσεων σε αγωνιζόμενους που είχαν ως αποκλειστικό σκοπό την επίτευξη μιας ακόμη περισσότερο «ακραίας απάνθρωπης» επίδοσης συνειδητοποιούμε ότι η «υγεία» στον αθλητισμό αποτελεί μια κοινοτοπία δεδομένου ότι η ενδημικός αθλητισμός συνιστά ένα γρανάζι μιας παγκόσμιας (αντι)αθλητικής νοσηρότητας.

          Η οπαδική βία και ο χουλιγκανισμός είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που τροφοδοτείται από τα αθλητικά σωματεία και από τα Μ.Μ.Ε. που λειτουργούν ως ιδεολογικοί βραχίονες καταστολής. Η αγνή αγάπη του κόσμου για την τοπική τους ομάδα είναι χωρίς αντίκρισμα εφόσον η πορεία της είναι προϊόν συναλλαγής. Πριν κάποιες δεκαετίες η Θάτσερ στη Μεγάλη Βρετανία κατάφερε να καταστείλει την οπαδική βία.  Πριν 30 χρόνια η Γαλάτεια Γρηγοριάδου – Σουρέλη καταπιάνεται με ένα ζήτημα που μέχρι σήμερα η Πολιτεία στάθηκε τουλάχιστον αναποτελεσματική στην επίλυση του.

          Το βιβλίο «Πριν το Τέλος» είναι ένα εφηβικό μυθιστόρημα που θα έπρεπε να υπάρχει σε κάθε σχολική βιβλιοθήκη και να διδάσκεται στα πλαίσια της Αθλητικής Αγωγής και Εκπαίδευσης. Ωστόσο, ο οπαδισμός αποτελεί την εβδομαδιαία βαλβίδα εκτόνωσης και αποσυμπίεσης της σωρευμένης έντασης και οργής δεκάδων νέων οι οποίοι έχουν απελπιστεί από την ανεργία και την απουσία προοπτικής και ενδεχομένως ο επαγγελματικός αθλητισμός να χρησιμοποιείται από τις ελίτ ατύπως ως ένα άρμα για την πολιτική και οικονομική χειραγώγηση και εξόντωση τους. Το «πριν από το τέρμα» ξεγυμνώνει το βρώμικο ποδοσφαιρικό κύκλωμα και θα μπορούσε να αποτελέσει προϊόν «συνταγογραφημένης λογοτεχνίας» σε υπόδικους που επιλαμβάνεται ο αθλητικός – και όχι μόνο  – εισαγγελέας

‘

Επτά Κεφάλαια. Επτά Πρόσωπα.  Επτά αρχαίες ελληνικές τραγωδίες  θεμελιωμένες πάνω σε  επτά διαδεδομένους ελληνικούς μύθους συνιστούν το περιεχόμενο του παρόντος βιβλίου που υπογράφει ο Μάνος Κοντολέων. Επτά έργα με πρωταγωνιστές επτά χαρακτήρες –  τον Προμηθέα , την Άλκηστη, την Ιφιγένεια , τον Φιλοκτήτη, τον Ρήσο, την Ελένη και την Ανδρομάχη  – αποτελούν τους προσωποποιημένους πυρήνες αφήγησης και εξιστόρησης των προσωπικών και συλλογικών τους δραμάτων προσαρμοσμένους με το λογοτεχνικό ραβδί του αγαπημένου στο νεανικό κοινό συγγραφέα, Μάνου Κοντολέων.  Και θα αναρωτηθείς: «Γιατί επτά;» Διότι ο αριθμός επτά είναι ο τέλειος αριθμός σύμφωνα με την αρχαία ελληνική παράδοση.

Ένα βιβλίο που προάγει την Θεατρική Παιδεία και προορίζεται να εξοικειώσει και να εντάξει τους νεαρούς αναγνώστες  στη μυσταγωγία του αρχαίου ελληνικού δράματος. Μια συνάντηση του νεανικού κοινού  με την αναγνωστική εμπειρία και τα ρίγη συγκίνησης που προκαλείται στο κοινό  από μια επιλογή  αριστουργηματικών κλασικών έργων του Αισχύλου, του Ευριπίδη και του Σοφοκλή. Τα πέτρινα καθίσματα είναι ταυτοχρόνως και ένα υπέροχο δώρο για όλα τα παιδιά εκείνα που αγαπούν το θέατρο και ενδιαφέρονται ως ενήλικες αργότερα να ασχοληθούν ερασιτεχνικά ή επαγγελματικά ως ηθοποιοί  

Η απουσία στο παρελθόν της θεσμοθετημένης σήμερα Θεατρικής Αγωγής από τα Αναλυτικά Προγράμματα Σπουδών  της  Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης οδήγησε συγγραφείς και εκδοτικούς οίκους στην ανάγκη παρουσίασης και προβολής μέσα από σχετικά εκδοτικά εγχειρήματα σημαντικών έργων αρχαίου ελληνικού δράματος. Αντίστοιχα παραδείγματα υπάρχουν και στο πεδίο της κωμωδίας όπου σημαντικά έργα του Αριστοφάνη διασκευάστηκαν, εικονογραφήθηκαν και εκδόθηκαν σε έντυπη μορφή σε comics από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, προκειμένου να είναι περισσότερο εύληπτα για το αναγνωστικό κοινό προκειμένου με τα ειδικά πληθυσμιακά χαρακτηριστικά που διακρίνεται να μπορέσει να τα συλλάβει και να τα κατακτήσει.

Τα «Πέτρινα Καθίσματα» είναι ένα πλωτό όχημα, πάνω στο οποίο οι νεαροί αναγνώστες κωπηλατούν ευχάριστα τις σελίδες του και γίνονται κοινωνοί της ελληνικής μυθιστορίας έτσι όπως την έπλασαν και την εξύμνησαν οι τραγικοί ποιητές της εποχής.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ

Ένα κορίτσι που θυσιάστηκε…
Και τρεις γυναίκες…
Τη μία την κατηγόρησαν για έναν πόλεμο. Της δεύτερης της στέρησαν την πατρίδα. Κι η τρίτη αγαπούσε, αγαπούσε, αγαπούσε…

Και τρεις άντρες… Τον έναν τον έδεσαν πάνω στα βράχια. Το δεύτερο τον εγκατέλειψαν σε ένα έρημο νησί. Κι ο τρίτος ήταν πολύ όμορφος, πολύ πλούσιος, πολύ άτυχος.

Εφτά πρόσωπα… Εφτά ιστορίες που τις παρακολουθείς καθισμένος πάνω σε πέτρινα καθίσματα.     

Κριτική

          Προσωπικότητες με ηθικές αξίες που θα πρέπει να διδάσκονται και να αποτελούν θετικά πρότυπα για κάθε υπεύθυνο πολίτη προβάλλονται μέσα από το ηθικοπλαστικό αυτό βιβλίο που μας συστήνει ο Μάνος Κοντολέων. Ηθικές αξίες όπως η αυτοθυσία, η φιλοξενία, η πίστη, η αφοσίωση, η στοχοπροσήλωση στο συλλογικό αγαθό έναντι του ατομικού συμφέροντος είναι ορισμένες μόνο από τις αρχές, για τις οποίες ο αναγνώστης προβληματίζεται, δοκιμάζεται και εντέλει ταυτίζεται με τον εκάστοτε χαρακτήρα.

          Σε μια εποχή που οι influencers στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα προβαλλόμενα πρόσωπα από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης από το τυραννικό star system χειραγωγούν συνειδήσεις, ετεροκατευθύνουν εφήβους, επηρεάζουν ανθρώπους και διαμορφώνουν την κοινή γνώμη είναι σκόπιμο να υπάρχουν ορισμένες αναγνωστικές νησίδες σηματοδότησης, οι οποίες θα λειτουργούν ως σημαδούρες προαγωγής θετικών προτύπων.  Μολονότι το βιβλίο αυτό του Μάνου Κοντολέων εκδόθηκε χρόνια πριν αποτελεί μέχρι και σήμερα μια σωστική λέμβο στα ανταριασμένα νερά της σύγχρονης ηθικοπλαστικής βεβήλωσης που επιβεβαιώνεται μέσα από την σπίλωση αξεπέραστων εμβληματικών προσωπικοτήτων και της διάχυτης σύγχυσης που επικρατεί στον σύγχρονο άνθρωπο. Ενδεικτικό παράδειγμα αποτελεί η εκστρατεία των Αχαιών στην Τροία, των οποίων ο αρχηγός ο Αγαμέμνονας δεν δίστασε να θυσιάσει ακόμη και την ίδιοα του την κόρη , την Ιφιγένεια, για να ευχαριστήσει τους θεούς και να φυσήξει ούριος άνεμος προκειμένου να φουσκώσουν με αέρα τα πανιά στα ιστιοφόρα καράβια τους .  Από την άλλη μεριά χιλιάδες χρόνια μετά κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου όταν ο Hitler διέρρηξε την περίφημη γραμμή Μαζινό και εισέβαλε στη Γαλλία οι στρατιώτες της Γαλλίας αναρωτιούνταν μεταξύ τους “Pourquoi?” δηλαδή: «Γιατί να πολεμήσω;» .  

          Εν Κατακλείδι, τα «Πέτρινα Καθίσματα» δεν είναι το βιβλίο που θα σας κάνει σοφότερους αν γενικά έχετε παρακολουθήσει αρχαίο ελληνικό δράμα τα καλοκαίρια στην Επίδαυρο ή σε άλλα αρχαία ελληνικά θέατρα. Ωστόσο, θα σας βοηθήσει να θυμηθείτε ψηφίδες αγαπημένων σας μύθων που ενδεχομένως έχετε ξεχάσει και δυσκολεύεστε να ανασύρετε από την μνήμη σας.  Τα πέτρινα καθίσματα είναι ένας φόρος τιμής στο αρχαίο ελληνικό θέατρο, το οποίο  άνθισε  χιλιάδες χρόνια πριν και αποτέλεσε έναν πόλο έλξης για την μόρφωση και την καλλιέργεια όλων των πολιτών, τον τόπο συνάντησης  όλων των κοινωνικών ομάδων και τάξεων και μέσα από αυτό εορτάστηκε η ελευθεροστομία και κατ’ επέκταση η δημοκρατία.