ΕΠΙΛΟΓΟΣ
ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΥΛΗ ΤΟΥ ΠΕΡΜΙΑΚΑΦ, ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΥΡΚΑΓΙΑ
“Κάηκε ολοσχερώς. Είναι αδύνατον να πούμε πόσοι βρίσκονταν μέσα. Η φωτιά δεν άφησε τίποτα πίσω.”
“Πως γίνεται να μην πρόσεξε ούτε ένας ότι μια τέτοια έπαυλη, ακριβώς δίπλα από το δάσος, καιγόταν εδώ και μια μέρα;”
“Υπαστυνόμε, δεν θέλετε να κάνετε πολλές ερωτήσεις όταν μπλέκονται δυνάμεις μεγαλύτερες από εμάς. Αφήστε το έτσι.” Continue reading Σώμα με σώμα, “Τελευταίος χορός” επίλογος
ΜΕΡΟΣ ΕΒΔΟΜΟ
Όση ώρα τσακωνόμασταν, προσπαθούσα να φροντίσω την πληγή του.
“Κριστόφ, ξέρω ότι δεν με θες δίπλα σου τώρα, αλλά δεν σου μοιάζω. Ποτέ δεν θα άφηνα τον συνεργάτη μου μόνο του. Οι βόμβες είναι έτοιμες. Μέσα σε δέκα λεπτά, πρέπει να σε βγάλω έξω, να σε φτάσω σε ένα ασφαλές σημείο και να γυρίσω μόνη να της ενεργοποιήσω. Για αυτό κάτσε ήσυχα. ” Continue reading Σώμα με σώμα, “Τελευταίος χορός” μέρος έβδομο
ΜΕΡΟΣ ΕΚΤΟ
Ο Περμιάκαφ στάθηκε μπροστά μου με σάρκα και οστά, και βρήκα τον εαυτό μου να αναρωτιέται τι χρώμα θα είχε το αίμα του όταν του έκοβα τον λαιμό. Θα ήταν μάλλον ένα πηχτό και κολλώδες μαύρο.
“Κρίμα και για την Μόιρα. Η καημένη νόμιζε ότι θα προλάβαινε να τοποθετήσει τις βόμβες. Για δες εδώ..” είπε και έβγαλε από την τσέπη του παντελονιού του ένα κινητό τηλέφωνο. Continue reading Σώμα με σώμα, “Τελευταίος χορός” μέρος έκτο
ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ
“Πάει και ο τελευταίος. Σειρά έχει το αφεντικό, λοιπόν.”
Ο Νταβίντο προχώρησε προς την κεντρική σκάλα, ενώ σκούπιζε το ματωμένο μαχαίρι του στο λευκό του πουκάμισο. Οι άλλοι δύο, ένας Αλεξέι και ένας άλλος ρώσος, τον ακολούθησαν. Εγώ έμεινα να κοιτάζω το σκηνικό– τους πέντε κατακρεουργημένους άντρες από μια ομάδα ψυχοπαθών, και ένιωσα το κεφάλι μου να βαραίνει και τα μάτια μου να κλείνουν. Με είχε κουράσει όλο αυτό, με είχε κουράσει αυτή η ιστορία για εκδίκηση. Ήταν λάθος μου να συνεχίσω να κυνηγάω τον κύριο Π. Ήταν λάθος μου που την έμπλεξα. Ήταν λάθος μου που δεν κράτησα τα πράγματα όπως ήταν πριν, όταν εκείνη και εγώ είχαμε αφήσει αυτή τη ζωή. Όταν τολμούσαμε να κάνουμε όνειρα για ένα μέλλον χωρίς βία και συμβόλαια θανάτου. Continue reading Σώμα με σώμα, “Τελευταίος χορός” μέρος πέμπτο
ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ
“Μόιρα, ένα λεπτό. Ο Χόρχε μου είπε ότι οι βόμβες που άφησε δεν φτάνουν για όλο το σπίτι και ότι πρέπει να είμαστε κάπου στα δέκα μέτρα για να τις ενεργοποιήσουμε. Το μαλακισμένο με δούλεψε κανονικά και–”
Η ταραγμένη φωνή του έκρουξε σαν δυνατή καμπάνα και χωρίς να γυρίσω προς το μέρος του, απάντησα μονότονα. Continue reading Σώμα με σώμα, “Τελευταίος χορός” μέρος τέταρτο
ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ
Έβλεπα την Μόιρα να απομακρύνεται με την μάσκα αυτοπεποίθησης της και αισθανόμουν το αίμα μου να βράζει από θυμό και ζήλια. Ναι, δεν ήταν ανάγκη να κάνουμε τα πάντα όπως τα ήθελε εκείνη. Ναι, δεν ήταν ανάγκη να πλασάρει τον εαυτό της σαν θήραμα για αντιπερισπασμό. Continue reading Σώμα με σώμα, “Τελευταίος χορός” μέρος τρίτο
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
“Μπα μπα, έφερε καινούργια ο βασιλιάς;”
“Και τι καινούργια, χαρά στο πράμα. Από που είσαι εσύ, κουκλάρα μου;”
Χαμογέλασα συνεσταλμένα και απάντησα με Ιταλική προφορά.
“Από Ρώμη. Ο κύριος Περμιάκαφ με περιμένει. Γκρατσιάνα Μπιάντσι. Η ταυτότητα μου.”
Ένας από τους τέσσερις άντρες πήρε την ταυτότητα μου και χωρίς προειδοποίηση, χούφτωσε απότομα τα οπίσθια μου. Continue reading Σώμα με σώμα, “Τελευταίος χορός” μέρος δεύτερο
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ
ΝΟΤΙΑ ΟΥΓΓΑΡΙΑ, ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΥΝΔΕΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΑΛΤΑ ΤΗΣ ΝΟΡΒΗΓΙΑΣ Continue reading Σώμα με σώμα, “Τελευταίος χορός” μέρος πρώτο
ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
Ο ευγενικός κύριος με βοήθησε να σηκώσω τις βαλίτσες μου στο μικρό τρόλλεϊ και μιλώντας σε άπταιστα αγγλικά με οδήγησε στο δωμάτιο μου.
“Είστε πολύ τυχερή δεσπονίς που ήρθατε αυτή την περίοδο στο Άλτα. Η περιοχή Φίνμαρκ φιλοξενεί εκατομμύρια τουρίστες κάθε χρόνο αυτή την εποχή, βλέπετε είναι η περίοδος του μεταμεσονύχτιου ήλιου, δεν νυχτώνει ποτέ δηλαδή. Θα μαγευτείτε αν δεν το έχετε βιώσει ξανά.” Continue reading Σώμα με σώμα, επίλογος
Την έπιασα από το λαιμό και την έσυρα μπροστά μου. Το βλέμμα της παρέμενε αγέρωχο, μα άρχισε να πνίγεται.
Είχα τυφλωθεί από έναν ανόσιο θυμό: θυμό προς τον εαυτό μου που νόμιζα ότι μπορούσα πάντα να καλύπτω τις μαλακίες του αδελφού μου, θυμό προς τον κύριο Π. που ένας Θεός ξέρει γιατί φέρθηκε έτσι, θυμό προς εκείνη που μου σακάτεψε την ζωή, θυμό προς την αδελφή της που ήταν στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή. Continue reading Σώμα με σώμα, μέρος 5ο
Scattered Pages 