Category: Fiction (Greek)

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΥΛΗ ΤΟΥ ΠΕΡΜΙΑΚΑΦ, ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΥΡΚΑΓΙΑ

 

“Κάηκε ολοσχερώς. Είναι αδύνατον να πούμε πόσοι βρίσκονταν μέσα. Η φωτιά δεν άφησε τίποτα πίσω.”
“Πως γίνεται να μην πρόσεξε ούτε ένας ότι μια τέτοια έπαυλη, ακριβώς δίπλα από το δάσος, καιγόταν εδώ και μια μέρα;”
“Υπαστυνόμε, δεν θέλετε να κάνετε πολλές ερωτήσεις όταν μπλέκονται δυνάμεις μεγαλύτερες από εμάς. Αφήστε το έτσι.” Continue reading Σώμα με σώμα, “Τελευταίος χορός” επίλογος

ΜΕΡΟΣ ΕΒΔΟΜΟ

Όση ώρα τσακωνόμασταν, προσπαθούσα να φροντίσω την πληγή του.
“Κριστόφ, ξέρω ότι δεν με θες δίπλα σου τώρα, αλλά δεν σου μοιάζω. Ποτέ δεν θα άφηνα τον συνεργάτη μου μόνο του. Οι βόμβες είναι έτοιμες. Μέσα σε δέκα λεπτά, πρέπει να σε βγάλω έξω, να σε φτάσω σε ένα ασφαλές σημείο και να γυρίσω μόνη να της ενεργοποιήσω. Για αυτό κάτσε ήσυχα. ” Continue reading Σώμα με σώμα, “Τελευταίος χορός” μέρος έβδομο

ΜΕΡΟΣ ΕΚΤΟ

Ο Περμιάκαφ στάθηκε μπροστά μου με σάρκα και οστά, και βρήκα τον εαυτό μου να αναρωτιέται τι χρώμα θα είχε το αίμα του όταν του έκοβα τον λαιμό. Θα ήταν μάλλον ένα πηχτό και κολλώδες μαύρο.
“Κρίμα και για την Μόιρα. Η καημένη νόμιζε ότι θα προλάβαινε να τοποθετήσει τις βόμβες. Για δες εδώ..” είπε και έβγαλε από την τσέπη του παντελονιού του ένα κινητό τηλέφωνο. Continue reading Σώμα με σώμα, “Τελευταίος χορός” μέρος έκτο

ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ

  “Μόιρα, ένα λεπτό. Ο Χόρχε μου είπε ότι οι βόμβες που άφησε δεν φτάνουν για όλο το σπίτι και ότι πρέπει να είμαστε κάπου στα δέκα μέτρα για να τις ενεργοποιήσουμε. Το μαλακισμένο με δούλεψε κανονικά και–”
Η ταραγμένη φωνή του έκρουξε σαν δυνατή καμπάνα και χωρίς να γυρίσω προς το μέρος του, απάντησα μονότονα. Continue reading Σώμα με σώμα, “Τελευταίος χορός” μέρος τέταρτο

ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Ο ευγενικός κύριος με βοήθησε να σηκώσω τις βαλίτσες μου στο μικρό τρόλλεϊ και μιλώντας σε άπταιστα αγγλικά με οδήγησε στο δωμάτιο μου.
“Είστε πολύ τυχερή δεσπονίς που ήρθατε αυτή την περίοδο στο Άλτα. Η περιοχή Φίνμαρκ φιλοξενεί εκατομμύρια τουρίστες κάθε χρόνο αυτή την εποχή, βλέπετε είναι η περίοδος του μεταμεσονύχτιου ήλιου, δεν νυχτώνει ποτέ δηλαδή. Θα μαγευτείτε αν δεν το έχετε βιώσει ξανά.” Continue reading Σώμα με σώμα, επίλογος

Την έπιασα από το λαιμό και την έσυρα μπροστά μου. Το βλέμμα της παρέμενε αγέρωχο, μα άρχισε να πνίγεται.
Είχα τυφλωθεί από έναν ανόσιο θυμό: θυμό προς τον εαυτό μου που νόμιζα ότι μπορούσα πάντα να καλύπτω τις μαλακίες του αδελφού μου, θυμό προς τον κύριο Π. που ένας Θεός ξέρει γιατί φέρθηκε έτσι, θυμό προς εκείνη που μου σακάτεψε την ζωή, θυμό προς την αδελφή της που ήταν στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή. Continue reading Σώμα με σώμα, μέρος 5ο

“Να επαναλάβω την ερώτηση;”
Ο τόνος της φωνής της ήταν αυστηρός και σοβαρός. Χρειάστηκα μερικά λεπτά για να καταλάβω τι ακριβώς με είχε ρωτήσει. Η ανάμνηση εκείνης της νύχτας ήταν καλά κρυμμένη στο υποσυνείδητο μου και δεν ήμουν σίγουρος ποιον λόγο είχε και απαιτούσε εξηγήσεις για κάτι τέτοιο. Η Μόϊρα δεν είχε καμία σχέση με το συμβάν. Continue reading Σώμα με σώμα, μέρος 4ο

(Συνέχεια από το πρώτο)

Παρατηρούσα τη γραμμή του αυστηρού πηγουνιού του. Το πρόσωπό του είχε εμφανείς γωνίες, ενώ από τα βλέφαρα του προεξείχαν σκούρες βλεφαρίδες.
“Δεν είχα καταλάβει ποτέ ότι τα μάτια σου χρυσίζουν.”
Μου χαμογέλασε πλατιά και μου ένευσε να χωθώ στην αγκαλιά του. Τύλιξε τα χέρια του γύρω από τη γυμνή μέση μου και με κοίταξε έντονα.
“Είμαι χρυσό παιδί για αυτό.” Continue reading Σώμα με σώμα, μέρος 3ο