Όταν η πόρτα κλείσει – Κεφάλαιο 1ο

Ο αέρας έξω από το παράθυρό μου λυσσομανούσε και η βροχή πέφτει με δύναμη πάνω στο τζάμι. Είμαι σκεπασμένη μέχρι το λαιμό,ενώ κάθε λίγο πετάγομαι από την τρομάρα μου. Ποτέ δε μου άρεσαν οι κεραυνοί. Σε ποιον άρεσαν άλλωστε; Καθώς αφήνω το κομμάτι του συνειδητού και καλωσορίζω την γλυκεία αίσθηση του ύπνου ξαφνικά κάποιος ανοίγει την πόρτα. Continue reading Όταν η πόρτα κλείσει – Κεφάλαιο 1ο

Όταν η πόρτα κλείσει

Πρόλογος

«Δε νομίζω να σου έδωσε την άδεια ο πατέρας σου να φύγεις» η υστερική φωνή της μητέρας μου, μου τρυπάει τα αφτιά. Παρόλα αυτά δεν γυρνάω ούτε χιλιοστό το κεφάλι μου. Δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν από τους δύο. Ήταν δυο ψεύτες και στενοκέφαλοι. Continue reading Όταν η πόρτα κλείσει